DIK BIJ DE DOKTER

VERHALEN VAN DIKKE PATIËNTEN

Een gynaecoloog die vijf keer een test doet omdat je wel zwangerschapsdiabetes móét hebben met jouw gewicht. Een dokter die zegt dat je moet afvallen, terwijl achteraf blijkt dat je een dubbele longontsteking hebt. Een onderzoekstafel met een maximumgewicht waar niet iedereen veilig gebruik van kan maken.

Er zijn heel wat dikke patiënten die al een negatieve ervaring gehad hebben bij een zorgverlener enkel vanwege hun gewicht.

Met het project Dik Bij De Dokter verzamelen we deze verhalen om aan te tonen dat dit méér is dan een alleenstaand geval.

Hieronder kan je alle verhalen lezen.

Heb je zelf ook al zoiets meegemaakt? Laat dan anoniem je verhaal achter.

BLIJF OP DE HOOGTE

Uit huis geplaatst vanwege vetfobische aannames

In mijn jeugd kreeg ik anorexia. Ik had geen reden, het lukte me gewoon niet om mijn aandacht te reguleren en kon dus niet eten wanneer ik honger had. Dat blijkt ADHD te zijn, een aandachtsregulatiestoornis die onder meer eetstoornissen veroorzaakt. Volgens de zorgverleners kwam het door mijn moeder die dik was. Zij werd uit haar ouderlijke macht gehaald en ik werd uit huis geplaatst en in instellingen behandeld.

De behandeling ging ervan uit dat ik mijn verachtte en walgde van haar dikke lichaam. Ik heb altijd een hechte band met mijn moeder gehad, maar dat werd gezien ale een manipulatieve leugen om mijn eetstoornis in stand te houden. Er zitten nog een paar haken en ogen aan het verhaal, zoals onze buitenlandse afkomst en armoede. Er is namelijk geen pro deo advocaat of ombudsman indien je te maken hebt met mishandeling in de jeugdzorg. Bovendien is er een lange geschiedenis die ervoor zorgt dat zwarte vrouwen vaak onterecht als slechte moeders worden bestempeld.

Van mijn achtste tot achttiende werd ik heen en weer gesleurd in het zorgsysteem. Vanaf mijn achttiende stopte de opgelegde voogdij en kon ik zelf behandelingen en zorgverleners kiezen. Ik ben nu 27 en heb sinds de laatste jaren een geweldig behandelend team gevonden. De weg naar passende behandeling toe was traumatisch, zowel voor mijn moeder als voor mij.

Na chemo met de auto naar een afspraak komen? Onaanvaardbaar!

Ik kreeg de diagnose borstkanker en mijn borst moest geamputeerd worden. Ik werd doorverwezen naar een plastisch chirurg, zodat hij kon beoordelen of het mogelijk was om gelijktijdig een reconstructie te maken. De chirurg vond dat niet nodig. Zijn woorden: er was meer dan genoeg materiaal om een biefstuk weg te halen uit mijn rug en dat kan ook gemakkelijk achteraf. Uit onderzoek blijkt dat een directe reconstructie bij veel patiënten een positief effect heeft op het psychologische, sociale en seksuele functioneren. Maar de plastisch chirurg vond dat bij mij blijkbaar niet van toepassing?

Daarna kwam ik bij de radioloog voor bestraling en zij vroeg met welk vervoer ik was gekomen. Ik zat zéér kwetsbaar bij haar, kaal en ziek van de chemo, en antwoordde: “Met de auto”. Dat mocht niet van haar! Ik moest op de fiets komen, want zij accepteerde geen luie patiënten. Ik woonde in Ermelo en werd bestraald in Arnhem. Dat is 63 km! Dat had ze niet gezien en vertelde me vervolgens dat chemo niet goed werkte bij vrouwen met obesitas.

Ik ben na deze nare ervaringen gaan afvallen in de hoop nooit meer op deze manier door een arts benaderd te worden. Ik ben toen 35 kilo afgevallen en liep om de andere dag 10 km hard.

Met restklachten ging ik naar de oncoloog. Zij antwoordde dat ik meer moest bewegen. Ik kon toen zeggen dat ik veel bewoog, maar in haar ogen was ik duidelijk nog steeds de obese patiënt.

Dit alles is inmiddels 8 jaar geleden, maar ik ben letterlijk doodsbang om nog een keer ernstig ziek te worden. Ik ben namelijk inmiddels weer op mijn oude gewicht en ik stel een bezoek aan de dokter zo lang mogelijk uit.

Eetbuistoornis begonnen na bezoek aan schooldokter

Als kind was ik al stevig en tijdens een van de bezoekjes aan de schooldokter wist die mij te vertellen – terwijl hij slagroomtaart aan het eten was – dat ik toch echt te dik was en dringend naar de kinderarts moest. Dat bezoekje had als resultaat dat ik toen ik 9 jaar was al op mijn eerste dieet gezet werd, zonder dat er ook maar gekeken werd naar de onderliggende redenen. Mijn relatie met eten werd verstoord en nu, na jaren struggelen, weet ik dat mijn eetbuistoornis daar begonnen is.

Klachten door hypermobiliteit over het hoofd gezien

Nadat ik jarenlang veel hoofdpijn had, besloot ik er toch maar eens mee naar de huisarts te gaan. Die vertelde me dat het zeker niet uit mijn nek/schouders/rug kon komen, want bij gezette mensen is dat meestal niet de oorzaak. Bij gratie mocht ik toch naar de fysio. Nu, jaren later, ben ik er eindelijk achter dat ik hypermobiel ben en dat deze klachten o.a. daar vandaan komen.

Verwijzing naar diëtist ipv podoloog

Ik werk in de ouderenzorg en een bekend probleem bij zorgmedewerkers is hielspoor. Dat is een vergroeiing aan de hiel waardoor je pijn voelt aan de pezen in je voet. Ik ging hiervoor naar de fysiotherapeut en de eerste vraag die hij stelde was of ik al bij een diëtist geweest was. Voor voetklachten? Nee, omdat volgens hem mijn gewicht de oorzaak was.

Ik ben toen naar de podoloog gegaan en gelukkig kreeg ik daar gelijk de juiste adviezen. Betere schoenen dragen, voeten anders neerzetten en ja, met mijn werk zou het herstel langer duren omdat ik mijn pezen veel belast. Toen ik aangaf dat mij verteld was dat het door mijn gewicht kwam, kreeg ik onmiddellijk het antwoord dat het natuurlijk extra druk op de voeten geeft, maar dat deze klachten niet veroorzaakt kunnen worden door overgewicht.

Ben ik even blij dat ik toch naar de podoloog ben gegaan en niet naar de diëtist …

Eerste dieet op 12-jarige leeftijd door bezoek aan schoolarts

Het is nu ongeveer 40 jaar geleden. Ik was 12 jaar en ging in groep 8 voor de laatste keer naar de schoolarts samen met mijn moeder. Ik was een mollig kind dat vrolijk was en zich niet bewust was van mijn molligheid. Ik moest op de weegschaal gaan staan en mijn gewicht zat boven de lijn van een een kind van 12. De arts zei hoofdschuddend tegen mijn moeder, terwijl ik erbij stond: “Ze is veel te zwaar.” Mijn moeder vroeg wat ze dan kon doen, want dat ik al alles mager te eten kreeg. De arts zei: “Zet haar maar op het dak, geef haar water en brood en dan valt ze vanzelf af.”

Ik heb daardoor achteraf zo’n sterke afkeuring gevoeld. Die man heeft me tot in mijn ziel geraakt. Ik was helemaal over mijn toeren.

Een maand later was ik bij de huisarts voor mijn eerste dieet. Wat nu, 40 jaar later, geresulteerd heeft in tig diëten die uiteindelijk niet werken. Door mijn ervaring als verpleegkundige in de psychiatrie en mijn eigen ervaringen met eten en niet meer diëten, begeleid ik nu ook mensen die een negatief zelfbeeld hebben naar aanleiding van hun gewicht en strijd met eten.

Voorstel tot maagverkleining tijdens consult voor een eetstoornis

Na veel moed bij elkaar geraapt te hebben kwam ik bij de dokter om aan te geven dat mijn eetstoornis in stressvolle momenten weer de overhand nam. Hij vroeg toen of een maagverkleining niets voor mij zou zijn. Ik gaf aan dat dat geen nut heeft als mijn eetstoornis niet aangepakt wordt, waarop hij zei: “O ja, het heeft geen nut als je je daarna weer volstouwt natuurlijk, hahaha!”

Achteraf bedacht ik duizend dingen die ik eigenlijk had willen zeggen, maar op het moment zelf kwam er niet veel uit. Ik gaf hem aan dik nog zou nadenken over mijn klachten en hij ging daarmee akkoord, terwijl hij nog een diëtist aanraadde. Ik ben nooit meer teruggegaan naar deze dokter en het is nu een grote stap om dit opnieuw aan te kaarten.

Geen werkloosheid, want afvallen is de oplossing voor aandoening

Ik ben al vanaf mijn pubertijd dik. Tijdens het werk was mijn dienstauto door een ongeval op z’n zijkant terechtgekomen en sindsdien had ik elke dag erge pijn, waardoor ik mijn werk niet meer kon doen. Ik heb nog 15 jaar bij een klantenservice kunnen werken, maar 5 jaar geleden ben ik geheel uitgevallen en kwam ik bij het UWV terecht.

Daar zeiden ze: “Gaat u maar eerst afvallen, dan wordt de pijn vanzelf minder.” Ik ging naar de zorgverzekering voor een second opinion en daar kreeg ik hetzelfde te horen: ik moet afvallen want daarna zou ik minder pijn ervaren.

Ik heb pijn in mijn rechterschouder, welk gewicht trekt daaraan? Ik heb last als ik te lang typ en mijn arm beweeg, hoezo moet ik dan afvallen om minder pijn te hebben? Ik ben toen 35 kilo afgevallen en heb nog steeds dezelfde pijn, maar het UWV keurt me nog altijd niet af.

Geen nieuwe medicatie om kans op gewichtstoename te vermijden

Ik zat wegens een angststoornis bij de psychiater van wie ik een voorschrift voor medicatie kreeg. Na enkele maanden toen de medicatie in werking was, had ik erg veel last van de bijwerkingen, met name overmatig zweten. Toen ik dat tegen hem zei, beweerde hij dat er geen enkele link was tussen het zweten en de medicatie, hoewel dat bij 1 op 10 mensen voorkomt, dus vaak. Hij zei dat het aan mijn overgewicht lag en raadde me aan om af te vallen, want dat zou de enige oplossing zijn.

Mijn huisdokter zei hetzelfde. Een andere bijwerking van de medicatie is een droge mond, waardoor ik dagelijks erg veel drink. Zij kon dat niet geloven, want ik had overgewicht.

Een nieuwe psychiater weigerde mij andere medicatie voor te schrijven omdat je daarvan zou bijkomen. Slank zijn is immers belangrijker dan mentale gezondheid, hè. Ook al zat ik daar totaal niet voor mijn gewicht, opeens was dat het enige waar ze oog voor had. Toen ik haar uitlegde dat ik nogal een moeilijke relatie met eten had, zweeg ze. En dat is dan een psychiater.

Anorexia ontwikkeld om van de pijn af te geraken

Als kind had ik een stevige bouw. Bouw, want mijn BMI was goed. Volgens de schoolarts kwamen mijn X-benen, scoliose en rugpijn door mijn gewicht. Ze namen aan dat ik als ‘dik’ kind wel altijd zou snoepen en ik moest maar gewoon meer bewegen. Ik heb toen anorexia gekregen omdat ik van de klachten en pijn af wilde.

Nu, 40 jaar later, zijn ze er pas achter gekomen dat ik EDS heb. Daardoor zijn mijn gewrichtsbanden te soepel en dat veroorzaakt al mijn klachten. Mijn stofwisseling is ook kapot door als kind altijd te lijnen, waardoor ik anorexia kreeg. En waarvoor? Ze stoppen je klachten tussen je oren of je bent te dik als ze iets niet weten of willen weten.

20 kilo afvallen om aan een opleiding te mogen beginnen

Toen ik begin jaren ’80 de opleiding tot leerling-verpleegster wilde gaan volgen, was een van de toelatingseisen een medische keuring. Tijdens dit onderzoek werd ik volledig ontkleed gewogen en kreeg ik te horen dat ik eerst 20 kilo moest afvallen voordat ik de opleiding zou mogen volgen.

Geen borstreductie want te hoog BMI

Na overleg met de huisarts kreeg ik een doorverwijzing voor een borstreductie. De assistente van de afdeling chirurgie wees me per direct af vanwege mijn te hoge BMI. Een gesprek met de chirurg om te bespreken dat de omvang van mijn borsten veel fysieke en emotionele gevolgen heeft, was absoluut niet mogelijk.

"Als je afvalt, zal er letterlijk en figuurlijk een gewicht van je schouders vallen"

Vanwege een depressie ging ik naar een gespreksgroep en omdat ik antidepressiva gebruikte, ging ik ook naar de psychiater van dezelfde instelling. Die vertelde me tijdens onze eerste afspraak dat ik overgewicht had, zonder mij ook maar te wegen of te meten, en zei: “Als je afvalt, dan zal er letterlijk en figuurlijk een gewicht van je schouders vallen.” Ik heb mijn hele leven al moeite gehad met mijn gewicht en begon eindelijk de laatste jaren mijn lichaam te accepteren, dus dit voelde als een klap in mijn gezicht.

Ik heb dit in de gespreksgroep aangekaart en daar adviseerden ze me om de volgende keer aan de psychiater te vertellen dat ik de focus niet op mijn gewicht wilde leggen. Ik heb dat toen gedaan en uitgelegd dat dit voor mij niet motiverend is. We hebben het daarna niet meer over mijn gewicht gehad.

Maar vandaag lees ik toevallig de ontslagbrief van mijn psychiater aan de dokter en in de laatste alinea noemt ze nog even mijn ‘overgewicht en fysieke inactiviteit’ als een groot probleem, terwijl ik zelf nooit beweerd heb dat dit voor mij een oorzaak was van mijn mentale problemen.

Inwendig onderzoek enkel voor mensen met een BMI onder de 40

Ik ben al van kinds af aan dik. Toen ik mijn partner leerde kennen hadden we het over kinderen en onze wensen daarin, maar omdat hij nog studeerde, ging ik in het begin van ons huwelijk aan de pil. Ik ben toen binnen de zes maanden van kledingmaat 40 naar kledingmaat 50 gegaan en ben daarom na zes maanden gestopt met de pil. Met als resultaat dat mijn cyclus helemaal niet meer regelmatig is. Vroeger kon ik er haast de klok op gelijk zetten, dus toen ik hiermee naar de dokter ging, begreep ze dat ik graag een onderzoek wilde. Ze stuurde me dan ook door naar het ziekenhuis.

Daar vertelden ze mij dat ze alleen maar bloed konden prikken, omdat ze een inwendig onderzoek alleen maar doen bij mensen met een BMI onder de 40. Dat mijn cyclus niet in orde was, lag dus aan het feit dat ik dik ben. “Val maar af en als je onder de 100 kilo bent, kan je terugkomen en doen we een inwendig onderzoek”, kreeg ik te horen. We zijn nu zes jaar getrouwd en ik moet nog zien of die 100 kilo ooit in zicht komt en of ik dan weer terug durf naar de dokter voor die verwijzing.

Ik ging wel nog eens voor mijn zere knie na een val in de sportschool en de dokter (niet mijn gewoonlijke huisarts) vroeg gelijk of ik geen maagverkleining wilde, want dat mijn gewicht wel de reden zou zijn waarom mijn knie pijn deed. Die dokterspost rijd ik voorlopig echt voorbij.

Dieetadvies in plaats van doktersadvies

Ik ging naar de huisarts omdat ik het snel en plotseling warm krijg en dan erg zweet. Ik had hier al last van toen ik nog een gemiddeld gewicht had en ook toen ik eerder even zwaar was als nu. Maar het is opeens veel erger geworden.

Toen ik mijn verhaal vertelde, stelde de huisarts geen vragen en zei direct dat het aan mijn overgewicht ligt. Het gesprek ging vervolgens over m’n eetgewoontes. Op mijn antwoord dat ik niet rook en erg weinig drink, werd sarcastisch gereageerd met: “Eigenlijk ben je heel gezond.” Vervolgens kwam de aanname dat ik waarschijnlijk veel aardappelen en patat eet en de vraag waarom ik niet minder koolhydraten ga eten. Ik antwoordde dat ik niet voor dieetadvies was gekomen.

Uiteindelijk heb ik met moeite een verwijzing voor een bloedonderzoek gekregen. Ik ga nu ook op zoek naar een nieuwe huisarts die wel vragen stelt en een echte diagnose stelt. Door mijn hoofd gaat vooral de zin: wat zou u een slanke of gemiddelde patiënt adviseren? Die vraag stel ik de volgende keer als dit gebeurt.

Na meer dan 20 jaar herinner ik het me nog altijd levendig

Ik was 13 jaar en moest voor een algemeen onderzoek naar het ziekenhuis omdat ik erg last had van (weet ik nu) migraine. Ik zat enkel in m’n onderbroek op de onderzoeksbank toen de dokter een vetrol op mijn buik vastpakte, heen en weer schudde, en zei: “Je bent erg dik, hoe komt dat zo?” Ik wist niet eens wat Ik moest antwoorden. Ik schaamde me dood en voelde me enorm rot. Ik ben nu 37 jaar en herinner het me nog altijd zo enorm goed.

Chirurg die geen behandeling wil doen

Ik kwam bij mijn huisarts (die altijd heel begripvol is) omdat ik continu last had van pijnlijke onderhuidse bultjes rond mijn ribbenkast. Die constateerde dat dit goedaardige vetbultjes zijn en bood aan me door te verwijzen naar de chirurg als ik er echt veel last van had.

Eenmaal bij de chirurg kreeg ik eerst een consult met de co-assistente. Op dat moment deden de bultjes net minder pijn en waren ze dus wat lastiger te lokaliseren. Uiteindelijk vond ze de bultjes toch en bevestigde ze de diagnose. Haar begeleider kwam binnen, wierp eerst al een afkeurende blik op mij en vroeg toen zeer vermoeid wat er aan de hand was. De co-assistente legde het uit en hij wilde het ook nog eens checken. Hij heeft daarbij erg hard op mijn buik gedrukt (ik had er blauwe plekken van) en concludeerde: “Helemaal niks te voelen.”

Daarna gaf hij te kennen dat ik vooral te veel buikvet had en dat mijn vet waarschijnlijk door een slechte houding klem kwam te zitten tussen mijn heupen en ribben. Ik probeerde mezelf nog te verdedigen maar de arts gaf aan dat afvallen waarschijnlijk alle problemen zou verhelpen, want hij ging me niet verder helpen.

Met tranen in mijn ogen ben ik de ruimte uit gestormd waarbij ik ook nog eens mijn enkel verzwikte. ik ben hinkend naar mijn auto gegaan om flink te huilen. Mijn vertrouwen in ziekenhuiszorg is ernstig gedaald en ik durf eigenlijk niet goed meer met klachten daarheen te gaan. Was iedereen maar zoals mijn huisarts.

Verminderde eetlust is een goede bijwerking van medicatie

Ik had een afspraak bij de psychiater om ADHD-medicatie voorgeschreven te krijgen. Toen hij bij het bespreken van mogelijke bijwerkingen aan het onderwerp ‘verminderde eetlust’ aankwam, sprak hij de aanname uit dat ik dat misschien wel fijn zou vinden, omdat ik toch wat steviger ben. Ik heb hem onmiddellijk terecht gewezen en daar reageerde hij gelukkig wel goed op.

Psycholoog die wil werken aan je lichaam en niet aan je hoofd

Ik gaf bij mijn psycholoog aan dat ik storende, negatieve gedachtes had over mijn dikke lijf en vroeg haar naar de mogelijkheid om ook een stukje eetstoornisbehandeling aan mijn tijd met haar toe te voegen.

Haar reactie: “Je weet al wel dat het oké is om dik te zijn, verstandelijk, maar blijkbaar zegt je gevoel toch wat anders. Misschien moeten we eens naar dat gevoel gaan luisteren. Wat voor lichaam zou je graag willen hebben?” Toen ik daarop antwoordde dat ik niet aan mijn lichaam maar aan mijn hoofd wilde werken, leek dit niet tot haar door te dringen. Ze vroeg me naar een moment dat ik me ‘onzeker’ voelde, waarop ik haar vertelde over een recent moment toen ik een bikini droeg en ik een negatieve gedachte had over mijn zichtbare wiebelende billen. Haar suggestie was dat ik dan misschien maar moest gaan squatten als ik strakkere billen wilde. (Even terzijde dat ik haar in een eerder gesprek verteld had dat ik 45 kilo squat.) .

Het gesprek eindigde ermee dat ik behoorlijk overstuur was en me totaal niet gezien voelde. Zeker omdat ik haar meermaals verteld heb dat ik aan mijn hoofd en niet aan mijn lichaam wilde werken, dat ik als tiener een ongediagnosticeerde eetstoornis gehad denk te hebben en zichtbaar overstuur raakte toen ze vroeg wat voor lichaam ik graag zou willen hebben. Het was een bijzonder onprettige ervaring.

Vetfobische tandarts

Ik ging naar de tandarts met een klikkende kaak. Die keek me met afschuw aan en zei: “Dan moet je eens minder grote happen nemen!” Vervolgens repareerde hij hardhandig een gaatje. Ik ben er nooit meer teruggegaan.

Grote drempel om nar dokters te gaan

Ik was ongeveer twaalf jaar toen ik bij een kinderspecialist terecht kwam, omdat ik als jong meisje te veel mannelijke hormonen had. Het enige wat ik mij van dat gesprek nog herinner, is dat de mannelijke specialist mij vertelde dat ik veel te dik was en dat ik moest afvallen om mijn probleem te doen stoppen.

Een jaar of twee later kwam ik bij de gynaecoloog terecht met een intieme vraag. Tijdens het onderzoek zei ze opeens: “Je bent wel dik, hè, dat zal er ook wel mee te maken hebben.”

Ik ben nu 24 en durf tot op de dag van vandaag bijna geen hulp meer zoeken bij een dokter. Zelfs naar mijn huisarts gaan die hier nooit over oordeelde, is een grote drempel geworden.

Een psycholoog die je een maagverkleining aanpraat

In 2012 had ik net een traject afgesloten bij een psychologe toen mijn leven ineens een andere wending kreeg. We waren het erover eens dat ik hierdoor nog steeds hulp kon gebruiken maar verzekeringstechnisch was het niet mogelijk om haar als behandelaar te houden. Zij heeft toen geregeld dat ik met voorrang terecht kwam bij een psychotherapeut. Dat was een oude witte man met wie ik totaal geen klik voelde.

Ik was toen op mijn zwaarst maar was er voor het eerst in mijn leven totaal niet mee bezig – ik had wel wat anders aan mijn hoofd. De therapeut begon gelijk over mijn gewicht. Het kwam erop neer dat een groot gedeelte van mijn problemen door mijn gewicht kwamen. Als ik zou afvallen dan zou alles beter gaan. Een mindset die ik zelf ook heel lang heb gehad (en nog steeds weleens heb), dus ik slikte het als zoete koek.

Hij vertelde dat een maagverkleining de oplossing was. Hij had al meerdere cliënten een maagverkleining aangepraat en die waren zóveel gelukkiger. Dus ik ging overstag en stapte naar de huisarts. Ik kreeg een doorverwijzing en de eerste afspraken zouden een half jaar later plaatsvinden. Een week vóór deze afspraken overleed mijn vader en was ik gelukkig zo helder om te beseffen dat als ik voor deze operatie zou gaan, ik dan wel met mijn volle verstand het traject in wilde gaan. Ik besloot dus om, gezien de omstandigheden, het uit te stellen. Toen ik het ziekenhuis belde om de afspraken af te zeggen werd ik heel onvriendelijk te woord gestaan. Alsof het overlijden van mijn vader geen goede reden was om dit af te zeggen maar het als een excuus gebruikte.

Pas maanden later begon alles in te dalen. Je bent heel kwetsbaar en komt bij een man terecht die jou zou moeten helpen, maar in plaats daarvan je een superheftige operatie aanpraat. Als mijn vader niet was overleden had ik dit misschien wel doorgezet. Dat vind ik nog steeds een angstige gedachte.

Ik ben ook maar drie keer bij hem geweest, omdat de oorzaak van mijn problemen steeds weer neerkwam op mijn gewicht. Ik zag het nut er niet van in om door te gaan met de therapie. Later zag ik pas in hoe ontzettend schadelijk dit was. Ik ga ervan uit dat meneer, gezien zijn leeftijd, vrij snel daarna met pensioen is gegaan en dat is absoluut geen verlies voor toekomstige cliënten.

Als je afvalt door intuïtief te eten mag je het blijven doen

Tijdens de behandeling van mijn eetstoornis heb ik veel vethaat meegemaakt, wat ik pas achteraf als zodanig herkende. Er is zelfs een keer een halve groepsessie cognitieve gedragstherapie gewijd aan mij overtuigen dat ik niet dik was, terwijl ik dat feitelijk wel was/ben.

We moesten ook elke week gewogen worden om bij te houden of de mensen met ondergewicht genoeg aankwamen en de mensen met een BMI tussen 20 en 25 daar bleven, want dat was wat er nagestreefd werd. Toen ik een week wat intuïtiever (destijds noemde ik dat “spannend”) had gegeten, was ik enorm zenuwachtig om gewogen te worden. Ik bleek iets afgevallen te zijn, waarna de reactie van de psychologe was dat ik dan maar wat vaker spannend moest eten.

"Leef je om te eten of eet je om te leven?", vroeg hij aan mijn dochter van 7

Mijn dochter van zeven is al vanaf haar geboorte stevig en groeit ruim boven het lijntje van het consultatiebureau. Laatst ging ik met haar naar de huisarts omdat ik zeker wilde weten dat haar vage klachten en haar gewicht niet veroorzaakt worden door bijvoorbeeld schildklier, diabetes, of iets dergelijks.

De huisarts wilde geen bloedonderzoek laten doen. Dat was niet nodig, want “ik ken geen enkele ziekte waarvan je aankomt”. Ze moest maar gewoon wat minder eten en schreef een caloriebeperkend dieet voor. Over een maand moesten we terugkomen en tegen kon ze maar beter minder wegen.

“Je wilt toch niet gepest worden?”, vroeg hij aan mijn dochter die aangaf dat dat al gebeurde. “Dan moet je er maar wat aan doen. Leef je om te eten of eet je om te leven?” Met een verdrietig kind en zonder oplossing stonden we weer buiten.

"Ik wist niet dat ze zulke enorme beha's maken!"

Ik woon al enkele jaren in Frankrijk en werd op een dag op het werk onwel met een stekende pijn in de borst. Omdat dit bleef aanhouden heeft een collega me naar het ziekenhuis gebracht. Daar werd ik in eerste instantie goed ontvangen en besliste de behandelende arts om een scan te laten uitvoeren. Toen ik daarvoor aankwam in de ruimte met de scanner, kwam er een vrouwelijke dokter naar me toe die me vroeg om me klaar te maken voor de scan. Een beetje later kwam ze naast mijn bed staan, nam mijn bh van mijn stapeltje kleding, hield die in de lucht en zei heel kortaf: “Dat ze zulke enorme bh’s maken wist ik niet, daar past mijn hoofd wel in!” Daarna ging ze doodleuk op het etiket kijken welke maat het was. Ik was helemaal het noorden kwijt. Gelukkig bleek die pijn niets ernstigs te zijn, maar de vernedering was enorm.

Zelfs onder narcose niet veilig voor negatieve opmerkingen

Ik heb een borstverkleining laten doen en een vriendin van mij, die student verpleegkundige was, mocht komen kijken. Zij vertelde me later dat er tijdens mijn narcose gezegd werd dat ik beter maar eens zou afvallen voordat ik zo’n operatie zou laten doen. Dit toont aan dat je zelfs onder narcose niet veilig bent voor negatieve opmerkingen.

Afvallen om aan 'zelfzorg' te doen

Jaren geleden zat ik in intensieve groepstherapie, waar keer op keer zowel mijn behandelaars als groepsgenoten bleven hameren op mijn gewicht. Ik moest afvallen, want dat was ‘zelfzorg’, ook al riep dat vooraal heel veel negatieve gedachten op en een afkeer van mijn lichaam. Uiteindelijk heb ik maar gedaan alsof ik het met hen eens was en wilde afvallen, gewoon om van het gezeur af te zijn, zodat ik me weer kon focussen op de geestelijke problemen waarvoor ik in behandeling was.

"Onderzoek bemoeilijkt door zwaarlijvigheid patiënt"

Ik kwam bij een radioloog voor onderzoek naar galstenen. De helft van de tijd zat deze persoon te appen en te kwebbelen met collega’s. Achteraf stond er op het rapport: onderzoek bemoeilijkt door zwaarlijvigheid patiënt. Ik voelde me respectloos behandeld. Ik vind het ook raar dat radiologisch onderzoek zogenaamd lastiger is op een dik lijf – dat signaal gaat gewoon door vetweefsel heen. Bovendien had die commentaar niets te maken met mijn klachten of de uitslag van de scan.

Eerst de kanker bestrijden en dan een maagverkleining regelen

In september kreeg ik de diagnose kanker en daarvoor zou ik een ingrijpende operatie krijgen. Ik wist dat mijn overgewicht grotere risico’s kon geven tijdens een langdurige narcose en vroeg daarom of er tijd was om voor de ingreep nog een traject te volgen om wat gewicht te verliezen en mijn conditie te optimaliseren. Een van de artsen antwoordde dat het onwaarschijnlijk was dat een dergelijk traject van invloed zou zijn en dat enkel een maagverkleining of gastric bypassoperatie zinvol zou kunnen zijn, maar niet haalbaar op korte termijn. Ze zouden dus eerst de kanker bestrijden en daarna kon hij me adviseren over het traject van een maagverkleining.

Ik was volkomen verbouwereerd, want even daarvoor kreeg ik een diagnose die mijn leven volledig op zijn kop had gezet en ineens ging het alleen nog maar over mijn overgewicht. Mijn man greep gelukkig in door de arts tot de orde te roepen en te zeggen dat een maagverkleining niet aan de orde was en bovendien ook alleen door mij ingezet zou worden als ik daar behoefte aan zou hebben. Hij kreeg toen het verwijt dat hij niet het beste met me voor zou hebben.

Tijdens de volgende afspraken was de arts poeslief, maar echt loslaten en vergeten kan ik dit niet.

Geen passende bloeddrukmeters aanwezig

Mijn eerste verhaal was toen ik bij een chirurg kwam voor een probleem met mijn buikwand. Het was een witte oude man die me amper te woord stond en aangaf dat ik alleen een operatie kon krijgen als ik ‘drastisch afgevallen en uitgebaard’ was (dit was ongeveer een jaar na de geboorte van mijn zoontje). Hij heeft nog eens niet goed naar de echo en scan gekeken. Ik ben toen voor een second opinion gegaan en toen kreeg ik niet de eerdere diagnose van een liesbreuk, maar een verslapping van de buikwand, waar ik geen operatie voor nodig had.

Het tweede verhaal was tijdens mijn zwangerschap. Ik had regelmatig controle bij de gynaecoloog in het ziekenhuis en élke keer moest een of andere assistent op zoek gaan naar een bloeddrukmeter met een langere band voor mijn dikke bovenarmen. Ik voelde me elke keer zo rot. Waarom kunnen ze niet in elke kamer zo’n band paraat hebben? En je hoeft ook niet steeds te benoemen dat je voor mij een grotere band nodig heb, want ik weet zelf ook dat ik dik ben.

Naar de psycholoog voor eetbuien die niet bestaan

Ik heb in mijn jeugd een aantal traumatische ervaringen gehad, waarvoor ik later hulp nodig had. Ik ging naar de huisarts voor een doorverwijzing naar een psycholoog, maar in plaats van mij serieus te nemen en te luisteren naar mijn verhaal, begon de huisarts erover dat overgewicht een groot probleem is bij vrouwen omdat zij vaak last hebben van eetbuien. Hij vond dat ik beter naar een psycholoog kon gaan om te praten over eetbuien (die ik niet eens heb), want dat zou de oorzaak van mijn psychische problemen zijn. Hij had me in de afgelopen jaren ook steeds zwaarder zien worden en daardoor zou ik onzeker zijn. ik ben dichtgeklapt en vertrokken zonder een doorverwijzing naar een psycholoog.

Pas toen ik een nieuwe huisarts in mijn nieuwe woonplaats gevonden had, durfde ik opnieuw terug voor een nieuwe doorverwijzing. Tot de dag van vandaag heb ik moeite om een huisarts te bezoeken, omdat ik denk dat ik toch niet serieus genomen ga worden.

13 jaar lang met een gescheurde meniscus rondgelopen

Een jaar of 15 geleden ben ik gevallen tijdens carnaval. Mijn knie stond naar binnen en mijn voet naar buiten. Ze hebben toen de ambulance gebeld en van hen moest ik naar de huisarts omdat mijn meniscus waarschijnlijk gescheurd zou zijn. Dus ging ik met mijn verhaal naar de huisarts, die zei: “Je bent te dik, dus ik ga jou niet doorsturen naar het ziekenhuis.” Mijn knie bleef elke keer dik worden van het vocht, dus ik ging elke keer terug naar de huisarts, maar ik bleef te horen krijgen dat ik te dik was.

Op een gegeven moment ben ik samen met mijn vader naar de huisarts gegaan en toen kreeg ik een verwijzing naar het ziekenhuis, maar alleen voor een foto van mijn knie met de melding dat ik een paar kleine puntjes van verslijting had.

Na een tijdje kon ik niet meer fietsen of lopen en toen ging ik met mijn moeder naar de huisarts voor een verwijzing naar een orthopeed. Daar werd een foto gemaakt en werd opnieuw gezegd dat het slijtage was. Ik zei onmiddellijk dat de pijn daar niet van kwam en toen ze een CT-scan met contravloeistof deden, zagen ze iets wat niet helemaal goed was. Daarna hebben ze een MRI-scan genomen met radioactieve vloeistof en daar kwam uit dat ik een goedaardige tumor in mijn knie heb. De orthopeed zei dat hij me niet ging opereren, maar na veel aandringen (“Ik moet toch weten waar de pijn vandaan komt!”) ging de arts akkoord.

De dag van de operatie schrok de arts zichzelf wezenloos, want ik had dus 13 jaar met een gescheurde meniscus en kraakbeenscheur in mijn knie gelopen. En dat alleen maar omdat een huisarts zei dat ik te dik was. Twee weken na mijn operatie kon ik alweer lopen en vier weken erna was ik aan het aquajoggen.

In 2018 kreeg ik jammer genoeg opnieuw last van mijn knie, deze keer aan mijn rechterbeen. Ik ging daarvoor naar een nieuwe huisarts en die nam mijn klachten onmiddellijk serieus. Hij liet een foto maken en vertrouwde de uitslag niet helemaal, dus hij stuurde me naar een andere orthopeed. Die maakte een scan en daaruit bleek dat mijn rechterknie helemaal versleten is omdat ik zolang met pijn in mijn linkerknie rondgelopen heb. En ze kunnen mij nu geen nieuwe knie geven omdat ik te jong ben.

"Dit zal wel een miskraam worden"

Ik ben altijd al dik geweest en heb veel discriminatie in de zorg meegemaakt, maar het ergste was toen ik zwanger was van ons tweede kindje.

Ondanks een mirena-spiraal was ik zwanger geworden van ons eerste. De gynaecoloog bij wie ik toen terecht kwam, was een schat. Ik had een goede zwangerschap, maar onze zoon werd zes weken te vroeg geboren via een keizersnede. Ik had daarna een vochtophoping in mijn buikholte, maar dat is uiteindelijk goed gekomen. In overleg met de gynaecoloog mochten we na een jaar proberen om nog een keer zwanger te worden en beslisten we om naar een ziekenhuis dichter in de buurt te gaan. Toen ik daar een afspraak maakte, heb ik uitgelegd hoe de vork in de steel zat en dat ik veel overgewicht had. Er werd mij verzekerd dat dat geen probleem was.

Bij die afspraak hadden we eerst een gesprek met een arts in opleiding die zich goed had ingelezen en erg begripvol was. Daarna hadden we een gesprek met de gynaecoloog. Tijdens de inwendige echo zei ze: “Was u bij de eerste ook al zo zwaar? Dit is vast een miskraam en anders wordt het dat wel! Met zo’n lijf kan je niet zwanger zijn!”

Normaal sta ik in zulke situaties mijn mannetje, maar ik klapte helemaal dicht. We zijn naar huis vertrokken en zijn daarna teruggegaan naar het ziekenhuis waar ik van ons eerste kindje bevallen was. Hier ben ik supergoed opgevangen en is in de 38e week onze dochter geboren. Het was mentaal een zware zwangerschap. Het zinnetje ‘het wordt nog wel een miskraam’ bleef de hele tijd als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd hangen. Ik heb nog een brief naar de gynaecoloog en het bestuur van het ziekenhuis gestuurd, maar daar is nooit op gereageerd.

"Ga maar naar de garage van het ziekenhuis, want daar is een goederenweegschaal"

Vorig jaar zomer bleek ik zwanger te zijn en vanwege vele factoren zijn we gelijk doorgestuurd naar het ziekenhuis. Een van die factoren was gewicht, of beter gezegd vetpercentage.

In het ziekenhuis was het onmogelijk om mijn gewicht te monitoren, want de weegschalen gingen maar tot 120 kilo en ik zit daarboven. Ik moest dus zelf zorgen dat ik mezelf ergens anders kon wegen. Ik kreeg wel de suggestie om naar de garage van het ziekenhuis te gaan, want daar was een goederenweegschaal. En ook mijn bloeddruk monitoren was lastig, omdat de brede band continu weg of kapot was.

Maar dat was nog niet het hoogtepunt. Ik had last van extreme zwangerschapsmisselijkheid en daarvoor kreeg ik pas heel laat medicatie en assistentie omdat het vele braken “goed was voor mijn figuur”. Dat mijn bloeddruk gevaarlijk laag was geworden en ik tekorten had opgebouwd was van secundair belang. Pas toen ik de co-assistente had ondergekotst kreeg ik medicatie van een arts die woedend was dat ik niet eerder was geholpen.

Vanwege die misselijkheid kon ik alleen smoothies en soep enigzins binnenhouden. Ik kreeg in de supermarkt van een willekeurige dame de opmerking dat ik mijn fruit niet moest drinken en dat ik daarom zo “vet” was. Zij kreeg ook een onbewust kots-salvo.

Tijdens de bevalling van 4 dagen heb ik de eerste dag op een te dun matras gelegen, wat resulteerde in rugpijn 6 maanden na datum. Pas nadat er twee dekens als topmatrassen waren gebruikt deed het bed geen pijn meer. De klapper was dat er ook continue twijfel was of ik tijdens de bevalling pijnstilling kon hebben. Pas na twee dagen kreeg ik verlossing d.m.v een ruggeprik en nadat een arts verbaasd was over het feit dat ik al twee dagen zonder pijnstilling met weeën lag. De bevalling zou uiteindelijk nog twee dagen duren en is geëindigd in een natuurlijke bevalling en een prachtzoon.

Maar hoe ik moest vechten om als persoon te worden gezien die recht heeft op zorg … dat maakt me boos.

Op voorhand al problemen zoeken die er niet zijn

Ik was zwanger van mijn eerste kind en stond vanwege een te hoog BMI onder controle van de gynaecoloog in het ziekenhuis. Tijdens alle controles op de poli kwam tijdens het gesprek naar voren of ik direct na de bevalling niet gelijk een injectie oxytocine wilde hebben voor het opwekken van weeën zodat de nageboorte kan worden geboren. Op een gegeven moment zei de gynaecoloog: “Mensen met overgewicht hebben meer kans op bloedingen.” Ik werd zo boos en zei dat mijn lichaam het zelf zou moeten kunnen en als dat niet het geval was of tijdens de bevalling geconstateerd werd dat het nodig zou zijn, dat ze me dán een prik konden geven. Uiteindelijk heb ik die prik niet nodig gehad.

Afvallen om chronische pijn na een ongeval te verminderen

In 2001 heb ik een auto-ongeluk gehad en daardoor kreeg ik erg veel pijn aan mijn rechterschouder. Verschillende artsen zeiden toen al dat mijn pijn zou verminderen wanneer ik zou afvallen. Het is zo gemakkelijk om te zeggen dat chronische pijn n je schouder te wijten is aan overgewicht. En het ergste is dat die artsen het nog geloven ook. Ik ben ondertussen heel wat afgevallen, maar de pijn werd jammer genoeg niet minder. En die artsen krijg je dan niet meer te spreken.

Een arts die niet wil opereren

Na mijn borstkanker en de bijbehorende hormoontherapie begon ik op te zwellen. Uiteindelijk bleek dat ik twee nieuwe knieën nodig had, omdat ik een aangeboren afwijking heb en vanaf mijn zevende steunzolen moest dragen (een behandeling die ze nu nooit meer zo zouden doen, werd me later door verschillende dokters verteld). Ik zag er erg tegenop en wilde een second opinion. Van deze arts moest ik eerst maar een maagverkleining doen en dan pas ging hij mij opereren.

Ik gaf aan dat ik dat niet ging doen. De arts vroeg me waarom niet, want dat ik me daar nog helemaal niet in verdiept had. “U weet niet waar ik mij in verdiept heb en wat ik de afgelopen jaren ondernomen heb,” zei ik. “Dan ben ik misschien wel slank, maar ben ik dan gezond slank? Daarover heb ik mijn twijfels.” Hij begon erover dat ik moest sporten (terwijl ik al jaren pijn heb) en begon mij te vergelijken met zijn eigen sportprestaties, want hij liep marathons en als hij drie kilo te zwaar was, dan voelde hij dat meteen. Hij wist me ook nog te vertellen dat ik uiteindelijk dood zou gaan aan diabetes en hart- en vaatziekten vanwege mijn gewicht.

Eerst was ik overdonderd, daarna schoot ik in de verdediging (“Ja maar ik fiets iedere dag twee keer een half uur!”), maar de arts luisterde niet. “Ik moet in je knieën lagen vet wegsnijden en dat gaat ontsteken.” Dat was er voor mij over, want ik had een aantal jaar ervoor een dubbele borstamputatie ondergaan (een behoorlijke ingreep) en dat ging zonder complicaties.

Wat ik het ergste vond, is dat hij ook nog zei: “Hiernaast zit er ook zo één en die is dwars door de prothese heen gegaan. Wil je dat dan? Ik ga jou NIET opereren.” “Dat is duidelijk,” zei ik en begon me weer aan te kleden. Want je zit daar dan ook nog eens in je onderbroek in een heel kwetsbare situatie.

Het zijn niet zozeer de woorden die me geraakt hebben, maar de toon van dit onderhoud. Hij had al een mening over mij zonder me te kennen. Ik heb daar echt last van gehad, ik was helemaal van mijn stuk gebracht. Hij heeft me daardoor ook de nodige twijfels gegeven waardoor ik me afvroeg of ik me wel moest laten opereren. Ik ben achteraf in een ander ziekenhuis twee keer geopereerd in één jaar tijd en alles is goed verlopen: geen ontstekingen en het herstel ging heel voorspoedig, ook ter verbazing van het verplegend personeel en de arts. Na vier weken kon ik alweer, welisaar aangepast, aan het werk.

Een maagverkleining als oplossing voor hoestklachten

Vervangende huisarts: “Heb je al gedacht aan een maagverkleining? Dan zul je tenminste wat minder eten.” Ik kwam voor hoestklachten.

Ga naar de sportschool ipv naar een psycholoog

Ik was bij een psycholoog omdat ik problemen had met mijn moeder. Hij vroeg waarom ik niet naar de sportschool ging in plaats van naar hem.

Ik was bij een ziekenhuis en daar kreeg ik te horen dat ik 60% kans heb om binnen vijf jaar te overlijden (ik was daar voor een knieprobleem) en dat ik snel een gastric bypass moest laten doen.

Jarenlange klachten door één opmerking

Als depressieve 17-jarige kwam ik bij een psycholoog die me vertelde dat ik waarschijnlijk depressief was omdat ik dik was. Pas jaren later is mijn angststoornis gediagnosticeerd, omdat ik zolang nooit meer naar een psycholoog durfde. Ik dacht dat al mijn geestelijke gezondheidsproblemen aan mijn gewicht lagen.

Als je van de trap gevallen bent, ligt het aan wat je eet

Ik was van de trap gevallen. Na een week had ik nog steeds pijn aan mijn enkel, dus ging ik naar mijn huisarts. Die zei zonder naar mijn enkel te kijken: “Dat is omdat je te dik bent. Je moet minder eten en meer bewegen.” Hij heeft nooit gevraagd naar wat ik at of hoeveel ik bewoog.

Tien jaar lang continu hoofdpijn, maar bewegen is het enige advies

Ik kom al sinds mijn twaalfde (ik ben inmiddels twintig) met regelmaat bij de huisarts voor blijvende hoofdpijnklachten. De eerste oplossing die ik voorgeschoteld kreeg, was meteen dat ik moest gaan sporten. Nadat ik hier geen genoegen mee nam, werd ik doorverwezen naar allerlei alternatieve geneeswijzen die nergens op sloegen en totaal geen resultaat bereikten. Sterker nog: na een van deze behandelingen kwam er ook nog blijvende rugpijn bij.

In 2018 ben ik voor het laatst voor deze klachten teruggegaan en kreeg ik weer fysiotherapie met fitness voorgeschreven. Nadat ik dit maanden volgehouden heb, zonder enige vooruitgang, ben ik ermee gestopt omdat het na mijn 18e niet meer vergoed werd.

Sindsdien ben ik niet meer naar de huisarts gegaan. Ik kan voor een puist komen en het antwoord is nog steeds dat ik dik ben, stress heb en gewoon wat meer moet bewegen. Ondertussen begin ik er hypochonder door te worden: als iemand bijna tien jaar lang continu hoofdpijn heeft, zou je haar toch op z’n minst door een scan halen? Wie weet wat er in mijn hersenen zit? Ik krijg er enorm veel doemgedachten en paniekaanvallen door, maar de huisarts vertrouw ik niet meer.

Geen nieuwe pil, wel een 'lifehack' om af te vallen

Ik stapte de dokterskamer binnen voor klachten over de anticonceptiepil die ik slikte en met de vraag of ik van pil kan veranderen. Het eerste wat de dokter zei toen ik de kamer binnen kwam, was: “Hallo, hoeveel weeg je nu?” Hij keek daarna even in mijn dossier en zag dat ik net klaar was met een eetstoornistraject dat “blijkbaar niet geholpen heeft” en gaf me daarna de lifehack dat het simpelweg zit in genoeg bewegen en gezonde voeding. Vervolgens keek hij naar welke pil ik had en welke ik wilde nemen, en benoemde wel dat gewichtstoename een bijwerking kon zijn.

Uiteindelijk stond ik verslagen weer buiten, ik voelde me bevooroordeeld en niet gehoord. Ik had overigens ook geen andere pil voorgeschreven gekregen, waar ik eigenlijk voor kwam. Ik moest echt bijkomen van deze ervaring en ben daarna ook veranderd van dokter.

Lipoedeem bestaat niet in de medische wereld

Vanaf mijn pubertijd werd ik stevig. Ik ben daarvoor naar heel wat artsen geweest, maar kreeg te horen dat ik maar moest afvallen en gaan fitnessen. Ik kreeg een hekel aan eten, maar ik moest wel wat eten omdat ik vanwege twee ziektes medicijnen slikte die ik niet op een lege maag kon innemen.

Dit heeft zo jaren geduurd totdat een dermatoloog eens zei dat ik lipoedeem had. Op dat moment was ik begin 30 en zat ik al in stadium 3. Ik kreeg na een tijd steeds meer last met bewegen en moest liposuctie ondergaan. De huisarts zag lipoedeem als obesitas en de dermatoloog zei doodleuk dat ik qua eten geen zelfbeheersing had. Helaas wil de (para)mediche wereld niet eens inzien dat lipoedeem bestaat.

Pijnlijk uitstrijkje? Dan moet je maar afvallen!

Ik had bij de huisarts een afspraak voor mijn eerste uitstrijkje. Toen ik binnenkwam in de ruimte van de verpleegkundige/assistente die het uitstrijkje ging doen, keek me afkeurend aan over haar bril: “U bent wel heel zwaar, ik zal de grootste eendenbek gebruiken.”

Ze vroeg me om mijn onderlichaam vrij te maken en op het bed te gaan liggen met mijn benen in de steunen. Ik had er toen geen idee van, maar de grootste eendenbek voor een vrouw van begin 20 die nooit kinderen heeft gehad, is niet bepaald prettig. Ik zei dat het pijn deed en zij zei dat ik moest doorademen, want het kwam door mijn buikvet dat het niet goed lukte. Ze duwde verder en draaide het (te ver) open, en toen ik begon te huilen draaide ze het iets terug. Met een houten spateltje met een scherpe boog schraapte ze in mijn vagina, wat erg veel pijn deed.

Nadat ze klaar was, vroeg ze me om me weer aan te kleden. Ik zei dat ik het erg pijnlijk vond en zij zei dat ik moest afvallen. Ik vertelde haar dat ik dat al vaker geprobeerd had en dat het niet echt lukte. Toen begon ze me te ondervragen over wat ik at en wat voor sport ik deed etc. en heb ik het gesprek afgekapt. Bij thuiskomst bloedde ik en heb ik uiteindelijk een klacht ingediend bij de huisarts. Daar heb ik nooit meer iets van gehoord.

Abortus zonder verdoving vanwege hoog BMI

Mijn partner en ik hebben geen kinderwens en ondanks de anticonceptiepil werd ik zwanger. Inmiddels weet ik dat het bij een hoog gewicht mogelijk is dat de pil en ook de morning after pil minder goed werken. Dat wordt echter zelden vermeld door artsen. Wel wordt altijd gezegd hoe dikke vrouwen minder vruchtbaar zouden zijn …

Maar goed, in de kliniek werd gezegd dat curettage de enige optie was vanwege mijn BMI en dat ze me ook geen roesje konden geven vanwege mijn BMI. Er werd me ook geen andere vorm van pijnstilling aangeboden en mijn partner mocht ook niet bij me blijven. Maar het zou maar kort duren en niet zo erg zijn.

De procedure was al behoorlijk pijnlijk, maar het inbrengen in mijn baarmoeder was vreselijk. Toen ik het uitschreeuwde van de pijn, zei de arts dat ik stil moest zijn omdat ik de andere vrouwen bang maakte. Achteraf mocht ik even uitrusten op een bed, maar kreeg ook toen geen enkele pijnstilling of hulp.

De machteloosheid en het onbegrip … ik hoop dat niemand het ooit hoeft mee te maken. Ik heb dagenlang gehuild en nabloedingen gehad, en achteraf kwam ik erachter dat een roesje ook bij dikke mensen absoluut wél kan. Ik heb jaren later de diagnose PTSS gekregen door deze en andere (o.a. medische) trauma’s.

Geen behandeling voor knieklachten

Ik kwam bij de huisarts in verband met o.a. klachten over mijn knie. Mijn vaste arts was er niet, dus ik kwam terecht bij een andere huisarts. Ze heeft mijn knie niet eens onderzocht en zei alleen: “Ja, als je ziet hoeveel gewicht die knie moet dragen, is het logisch dat je er last van krijgt.”

Ik was toen begin 20 en heb een tijd rondgelopen met deze klachten. Ik kan me nog goed herinneren dat ik in de bioscoop altijd bij het gangpad ging zitten, zodat ik mijn been kon strekken als ik pijn kreeg. Later bleek ik patellofemorale klachten te hebben (een aandoening die vaker voorkomt bij jonge vrouwen, dik én dun), die met een aantal fysio-bezoeken en thuisoefeningen zo verholpen waren.

"Met deze BMI hoor je bij de 1 op 10 mensen die op de IC belanden als ze corona krijgen"

Na dat ik verhuisde, moest ik veranderen van huisarts. Ik ging daar de eerste keer naartoe voor een vrouwenprobleem en legde mijn probleem uit.

Huisarts: “Ja, dat heeft met je gewicht te maken, ik kan zien dat je natuurlijk wat groter bent.”

Ik: “Ik ben altijd groter geweest en heb dit probleem nooit eerder gehad. Kan dat zomaar ineens?”

Huisarts: “Ja dat kan. Mag ik vragen hoeveel je weegt en wat je lengte is?”

Ik gaf een beetje overrompeld antwoord.

Huisarts: “Ja, je BMI is te hoog. Mag ik ook meteen je bloedruk en zuurstofgehalte meten? Heb je je trouwens al gevaccineerd tegen corona, want met deze BMI hoor je bij de 1 op 10 mensen die op de IC belanden als ze corona krijgen.”

Ik: “Ik ben mij nog even aan het verdiepen hierin. Ik zeg niet dat ik het niet ga doen, maar wil eerst meer informatie hierover.”

De bloedruk en zuurstof waren ondertussen overigens helemaal prima.

Huisarts: “Ja, doe het toch maar wel, want ik ben al patiënten van mij verloren en ik weet dat ik bekend sta om meer informatie te geven dan nodig is, maar laat je aub toch maar vaccineren. Ik bedoel het niet vervelend, hè, maar we zien allemaal dat je aan de zware kant bent.”

Ik ben daarna met een heel vervelend gevoel naar huis gegaan. Het probleem waarvoor ik naar de dokter ging, was niet het middelpunt van mijn bezoekje. Sterker nog, het was niet eens een punt volgens de huisarts. Ook al zullen er mensen zeggen ‘ja, maar de huisarts bedoelde het goed’, ik kan me niet herinneren dat ik op bezoek ging naar een corona-spreekuur. De manier waarop en wat hij zei, kwam bij mij niet goed binnen. Maar omdat ik erdoor overvallen werd, heb ik er niks van gezegd, terwijl ik het wel als een heel vervelend gesprek ervaring heb. En dat is dan je kennismaking met een nieuwe dokter. Het is ook de reden waarom ik echt niet meer zo snel terug zou gaan, ik zal echt halfdood moeten zijn voordat ik opnieuw een afspraak met de huisarts maak.

Een gasttic bypass was de enige manier waarop ze mij wilde helpen

Ik had ondraaglijke pijnen in mijn onderrug, heupen en bovenbenen en was zeer depressief. Dat was, volgens mijn huisarts, te wijten aan mijn gewicht. De suggestie om een maagverkleining te ondergaan vond ik veel te ver gaan, dus werd me opgetogen Semaglutide ‘aangeboden’. Dat heb ik geweigerd (de bijwerkingen zijn misselijkheid en diarree!), wat de huisarts chagrijnig maakte. Om iets ‘normalers’ te proberen liet ik me opnemen in een kliniek voor eetstoornissen, wat uiteindelijk geen verschil maakte in mijn gewicht, pijn of depressie.

Na mijn verblijf in de kliniek meldde ik me opnieuw bij de huisarts met klachten van pijn en depressie. Ze viel me in de rede en zei: “Het is geen wonder dat u last heeft van uw knieën.” Ik zei dat ik helemaal geen last van mijn knieën had, maar ze luisterde niet: “Natuurlijk geven uw knieën het op, als je maar blijft stapelen op een kartonnen doos, dan zakt die een keer in.” Ik zei opnieuw dat ik GEEN last had van mijn knieën, maar van de onderrug, heupen en bovenbenen. Haar antwoord: “Er zal geen orthopedisch chirurg zelfs maar naar u willen kijken met uw gewicht.” Ik was verslagen en ging akkoord met een gastric bypass, want verder leven met die pijnen zag ik echt niet zitten en het was de enige manier waarop ik geholpen zou worden.

Ik ben de procedure in gegaan en had al een datum voor de operatie, tot ik er bij toeval achter kwam dat de pijnen die ik had te maken hadden met stress, onderdrukte emoties en CPTSD. Door me te verdiepen in TMS waren binnen drie weken de ergste pijnen weg en heb ik de operatie afgezegd. Die had ik immers niet meer nodig.

Deze ervaring heeft me opnieuw getraumatiseerd, want ik kreeg al een paniekaanval als ik nog maar dacht aan een doktersbezoek. Inmiddels heb ik een nieuwe huisarts die een stuk vriendelijker is en me gewoon als een mens behandelt.

Ik heb geleerd dat het levensgevaarlijk is om dik te zijn, niet vanwege mijn gewicht maar vanwege de vetangst van dokters. Ik vind het doodeng.

Levenslange schade door onbehandelde hernia

Begin 2012 ging ik voor het eerst door m’n rug. De huisarts zei dat ik ook wel te zwaar was en gaf me diclofenac. Mijn rugpijn werd alleen maar erger en in november dat jaar had ik uitstraling naar m’n been en vreselijke pijnen. Toch maar een beetje proberen te bewegen en diclofenac blijven slikken, was het advies van de huisarts. Op de vraag of ik een hernia kon hebben was het antwoord een duidelijk nee. Mijn rug had gewoon veel te verduren onder m’n gewicht.

In 2013 bleef ik pijn houden, ik lag weken alleen maar op de bank omdat de pijn ondraaglijk was. “Vervelend,” zei de huisarts, maar ik hoefde nergens naar doorverwezen te worden. wamt de fysiotherapeut zou ook zeggen dat ik moest bewegen en dat had zij ook al gezegd. In oktober 2013 werd ik eindelijk doorverwezen naar de revalidatie-arts, want misschien had ik wel scoliose. Ik stond tenslotte wel een beetje scheef.

De revalidatie-arts was in november 2013 heel duidelijk: dit is geen scoliose maar een hernia. Daar kon hij niks mee, dus ik werd opnieuw doorverwezen naar een andere arts en daarna nog een. Wisseling van ziekenhuis omdat ik ergens anders sneller geholpen kon worden.

In januari 2014 ben ik geopereerd aan die hernia die dus al in februari 2012 begonnen was. Omdat ik twee jaar scheef heb gelopen, zijn de spieren in m’n rug zodanig verpest dat die nooit meer helemaal goed worden. Niet met fysiotherapie of dry needling of sporten of pijnstillers. De diclofenac die ik twee jaar non-stop geslikt heb, heeft m’n maag en darmen aangetast maar dat moet ik van de specialist in het ziekenhuis maar zien als het prikkelbare darm syndroom.

Mijn lijf is nu, ruim 7 jaar later, nog steeds niet in orde en dat zal ook niet meer gebeuren. Door de pijn die ik heb, ben ik nog eens 30 kilo aangekomen omdat ik gewoon niet meer kan bewegen zoals ervoor. En niemand heeft me hiermee kunnen helpen tot nu toe. We doen het er dus maar mee.

Pijnlijke borsten "omdat ze zo groot en zwaar zijn"

Toen ik 20-21 was, had ik altijd heel pijnlijke borsten tijdens mijn menstruatie. Ik ging dus toch maar voor een borstonderzoek naar de huisarts. Daar kreeg ik een huisarts in opleiding die me wel even moest vertellen dat dit de grootste borsten waren die hij ooit onderzocht had en hij dus wel even zijn tijd moest nemen. Zijn conclusie na een ongemakkelijk lang onderzoek: ze zijn groot en zwaar dus daar zal het wel van komen.

Geen prik tegen de hernia omdat je maar moet afvallen

Direct na de bevalling kreeg ik pijn in m’n rug. Maar ik moest gewoon afwachten want: bevalling en zwaar lijf, dus geef het even tijd. Na 3 maanden ging ik naar de huisarts wegens stroomgevoel-pijnscheuten in mijn lijf met uitstraling naar het been en soms uitval van mijn linkerbeen. Ik werd onmiddellijk naar de neuroloog gestuurd die wel een mri-scan wilde maken. Resultaat: hernia. Behandeling: een prik in de rugzenuw bij de hernia zodat het een maand of iets langer verdoofd zou zijn.

Eenmaal daar zei de anesthesist: “Hmmm, je bent volgens mij gewoon te dik, dus we doen eerst een soort tandartsverdoving en als dat werkt, krijg je de echte.” Natuurlijk werkte die ‘tandartsverdoving’, maar na enkele uren kwam de herniapijn weer terug. Maar goed, de week erna zou ik de echte krijgen, dus dat gaf niet.

Een week later zei diezelfde man: “Je krijgt de prik niet. Weet je wat jij gewoon moet doen? Lekker drie keer per week gaan zwemmen, meer sla eten, meer fietsen en bewegen met je kind en dan gaat het vanzelf wel over als je afvalt.” Ik sputterde tegen dat ik op dat moment minder woog dan vóórr de bevalling en dat die herniapijn te heftig is om dat soort activiteiten te kunnen doen. Zijn antwoord: “Tja, u moet even doorbijten mevrouw. Hoe sneller u gewicht verliest des te sneller is de pijn weg. Fijne dag!”

Met één blik en zonder onderzoek kreeg ik de diagnose pcos

Vanwege onze kinderwens kwam ik bij de gynaecoloog omdat mijn cyclus uitbleef nadat ik stopte met de pil. Ik had meer dan een half uur zitten wachten, maar na vijf minuten consult stond ik alweer buiten. Nog voordat ze een echo maakte, had ze op basis van mijn gewicht al geconcludeerd dat het waarschijnlijk pcos (poly cystic ovary syndrome) was. Ze duwde nog even snel de echo-staaf naar binnen, keek twee seconden en bevestigde haar idee.

Vervolgens kreeg ik doodleuk te horen: val maar 15 kilo af en kom dan maar weer terug. En dat me dat vast wel in een half jaar tot een jaartje tijd zou lukken. Ze gaf me al een hand om weer weg te gaan en toen ik stamelend nog vroeg hoe ik dat dan moest doen, zei ze: “Ja daar ga ik niet over, misschien een diëtist?” Ik had nog zoveel vragen maar stond alweer buiten. Afvallen had ik al jarenlang geprobeerd en was me nooit gelukt, wat ik ook deed. Ik voelde me machteloos en verdrietig. Ik wist dat die 15 kilo me nooit gingen lukken, wat betekende dat voor onze kinderwens? En kon ik wel terugkomen als dat me niet lukte?

Vervolgens ben ik wel naar een diëtist gegaan en dat was ook maar deels een succes. Ik viel een heel klein beetje af, ondanks dat ik hele voedselgroepen in de ban deed, duizend-en-één trucjes probeerde en dieetspul at gemengd met volle yoghurt voor ontbijt en lunch. Elke keer stond ik bij de diëtiste op een weegschaal die tot twee cijfers achter de komma liet weten hoeveel vet/vocht/spiermassa er dit keer in mijn lichaam zaten. En zodra mijn lichaam wende aan het dieet kwamen die paar kilo’s er gewoon weer bij, en meer. Wel ontdekte ik dat ik andere dingen kon eten dan voorheen waar mijn lichaam zich beter bij voelde. En ik kreeg mijn cyclus terug.

Een keer kon mijn gewoonlijke diëtist niet aanwezig zijn en kreeg ik haar collega. En die kwam weer met een heel ander verhaal, dat ik wel degelijk zou afvallen als ik maar calorieën zou tellen. En hoe ik erbij kwam om volle yoghurt te gebruiken! Terwijl haar collega me dat elke keer aanraadde. Toen was ik het zat en ben ik niet meer terug gegaan.

Een tijd later was ik weer bij de gynaecoloog, dit keer voor een uitstrijkje. Ik vroeg aan de assistent of ze ook meteen even wilden kijken naar mijn eierstokken om te controleren of de pcos er nog hetzelfde uitzag. De gynaecoloog die me destijds aanraadde om af te vallen werd er weer bij geroepen. Ze begroette me met mijn gewicht, want dat hadden ze kennelijk weer zonder mijn weten gemeten terwijl ik in die stoel lag. Ze dacht dat ik veel was afgevallen, want ze had niet onthouden dat ik nogal klein ben. Is ook lastig als je iemand maar vijf minuten ziet, hè?! Ik zei tegen haar: “Ja, ik heb inderdaad mijn cyclus terug, maar ik ben niets afgevallen.” Ze vond het extreem raar dat me dat gelukt was zonder af te vallen.

Inmiddels zijn we jaren verder en na enorm uitgebreid testen, bleek alles het prima te doen aan mijn kant en zijn eventuele signalen van pcos er ook niet meer. Pas 2,5 jaar verder bedachten ze pas om eens mijn vriend te gaan testen, puur omdat ze zich zo blind gestaard hebben op mijn gewicht.

Ik had een operatie nodig, geen dieet

Na een aantal onderzoeken bij de FeM-poli die niks opleverden, vroeg de gynaecoloog of ik op de weegschaal wilde gaan staan. Toen ze het getal zag zei ze bits dat overgewicht bij dit soort problematiek niet helpt. Ik zat 2 kilo boven een ‘gezond gewicht’. Inmiddels ben ik minimaal 15 kilo zwaarder dan toen en heb ik geen klachten meer, aangezien ik gewoon een operatie nodig had die ik een paar jaar later kreeg bij een andere gynaecoloog.

Ongevraagd advies

Toen ik de pil wilde slikken moest ik eerst op gesprek bij de huisarts. Zij ging mij toen uitleggen dat ik met mijn overgewicht toch moeilijk kinderen zou kunnen krijgen. Ik wilde gewoon de pil, geen ongevraagd advies.

Moeilijk te testen omdat je dik bent

Ik ging een uitstrijkje laten doen, maar dat lukte niet goed. De plaatsvervangende huisarts zei: “Dat komt door de dikke buikwand.” Ik heb daarna nooit meer meegedaan met dit bevolkingsonderzoek. Zelfde als met borstkanker: als borsten te groot zijn, vaak ook door ondeugelijk röntgen-apparatuur, krijg je te horen dat er te veel vet in je borsten zit. Gevolg: veel dikke vrouwen doen niet meer mee met borstonderzoeken. Ik betaal dus de PET-scan om de 5 jaar uit eigen zak.

Zwemmen en afvallen is de enige manier om rugpijn te verminderen

Ik heb al sinds mijn 13e altijd pijn in mijn bovenrug, altijd op dezelfde plek. Ik ben meerdere keren bij de huisarts geweest waar ik te horen kreeg dat ik maar gewoon moest gaan zwemmen en afvallen, dan zou het wel beter worden. Na meerdere keren hetzelfde verhaal aan te horen ging ik maar gewoon niet meer. Ik was toen 20 en helemaal klaar met mijn huisarts. Ik kreeg ook geen doorverwijzing naar het ziekenhuis.

Ik verhuisde en kreeg daardoor ook een andere huisarts. Daar ging ik, na lang aandringen van mijn vriend, op mijn 26e heen. Klaar om in de verdediging te schieten en me niet weg te laten sturen. Deze huisarts gooide het echter niet op mijn gewicht, luisterde en wilde me doorsturen naar het ziekenhuis. Ik heb toen heel hard gehuild. Dat ik een keer werd gehoord en serieus werd genomen vond ik zo raar! Ik ben deze huisarts nog steeds zo dankbaar en ook de pijnpoli waar ik serieus werd genomen was heel fijn. Het kan dus wel!

Behandeld als een onwetend kind

Ik ben zeker niet mager, maar ook niet heel erg dik met een bmi van rond de 28. Mijn gewicht heeft altijd geschommeld en helaas heb ik sinds enkele jaren hoge bloeddruk en een licht verhoogd cholesterolgehalte. Beide zijn met medicijnen redelijk onder controle te houden. Nu heb ik sinds een jaar een jonge, slanke (vrouwelijke) huisarts die bij ieder controlebezoek begint over afvallen en een consult bij een diëtiste. Ik wandel iedere dag ruim een uur met de hond, eet gezond, vegetarisch, weinig koolhydraten en veel groenten. Wel af en toe een wijntje, maar ik weet heus wel wat gezond is.

Nieuwe bloeddrukmedicijnen gaven mij na een half jaar opeens allerlei bijwerkingen, waaronder oedeem in mijn voeten en een plotselinge gewichtstoename van 4 kilo in 6 weken. Dat zou volgens de huisarts een beginkwaal zijn (na een half jaar?) en wel overgaan. En ja, misschien ook afvallen? Ik ben nu op het punt dat ik een andere huisarts ga zoeken die mij niet meer als een onmondig en onwetend kind behandelt aan wie zij kan vertellen hoe je gezond moet leven.

Tandarts die een dieet voorstelt

Ik kwam voor een eerste controle-afspraak bij een nieuwe tandarts. Ik lig in de stoel, de tandarts begint en zegt dan uit het niets: “Ik heb nog wel een goed dieet voor je”. Ik was stomverbaasd, heb mijn duim opgestoken en heb daarna een nieuwe tandarts gevonden.

Enkel praten over je voeding

Sinds mijn vroege tienerjaren heb ik al overgewicht, maar ik kwam niet tot nooit bij de huisarts, omdat er geen reden voor was. Laatst ging ik naar de huisarts van > 20 jaar met een somber-angstig gevoel. Geen depressie, maar ‘gewoon het leven’. In het eerste gesprek kon ik alleen maar huilen. In het tweede gesprek kwam ik wat beter uit mijn woorden en gaf ik aan dat ik hulp nodig had. Vanaf dat moment wilde de huisarts alleen nog maar over ‘mijn voeding’ praten.

Ik gaf aan dat ik dat op zich prima vond, maar dat mijn somber-angstige gevoel mijn voornaamste focus was. Volgens de huisarts had ik in het tweede gesprek gezegd dat alles goed ging met me en dat was dat. Ik gaf daarop aan dat ik dan ook niet over ‘mijn voeding’ wilde praten als mijn mentale gezondheid daar geen onderdeel van uitmaakte. Ik kreeg toen de opmerking dat wanneer ik naar een andere huisarts zou gaan, ik dan geadviseerd werd om met die persoon het over mijn voeding te hebben. Let wel, ik heb nooit de wens gehad of uitgesproken om een andere huisarts te willen.

Dit is alweer enige tijd geleden en ik ben zelf uit die dip gekomen (of ben in het proces daarvan), maar ik denk weleens dat het goed is dat ik geen depressie heb waar je niet zonder de hulp van je huisarts uitkomt.

"Een maagoperatie is geen optie? Dan weet ik het ook niet meer ..."

Een paar weken geleden kwam ik bij de huisarts voor de aanvraag van een genonderzoek omdat mijn vader ongeneselijk ziek is en dat door een genafwijking komt. Dat is allemaal prima verlopen en ik wilde nog even wat anders aankaarten nu in toch bij de huisarts was. Ik loop al een half jaar met ernstige rugpijn en heb hier al mijn fysiobehandelingen al aan opgemaakt. De klachten lijken op spit, want het schiet opeens in mijn rug met bepaalde bewegingen. Ik gaf dit aan en het eerste wat ze zei is: “Heb je al eens nagedacht over een maagverkleining?” Ik heb haar uitgelegd dat ik daarvoor ongeveer 6,5 jaar geleden in een traject heb gezeten en ben afgewezen. Het enige antwoord dat ik kreeg, was: “Dan weet ik het ook niet meer.” Ik stond met mijn mond vol tanden!

Verslagen ben ik naar huis gegaan en daar kwam pas het besef wat er precies gebeurd was. Deze klachten komen niet door mijn gewicht, want het is opeens komen opzetten. En wat zou ze zeggen bij een slank persoon? Want daar kan ze het niet gooien op gewicht. Het maakt me zo boos maar ook bang. Wat als ik echt een keer iets ernstigs heb? Krijg ik dan wel de hulp die ik nodig heb? Je voelt je er totaal niet toe doen omdat je dik bent.

Het ene voorbeeld na het andere

Ik heb ontelbaar veel voorbeelden van situaties waarbij zorgverleners een opmerking maakten over mijn gewicht terwijl er iets anders aan de hand was. Sterker nog, het gewicht is vaker een symptoom/gevolg geweest dan een oorzaak. Drie situaties zijn me het meeste bijgebleven en neem ik de desbetreffende personen ook kwalijk.

Situatie 1

Jaren geleden ben ik op een feestje zo hard gevallen dat mijn neus is gebroken. Omdat het tijdens oud en nieuw gebeurde, wilde ik niet naar de ehbo. En de dagen erna schaamde ik me zo voor het voorval dat ik niet meer ben gegaan. Met als gevolg een kromme neus en erger nog: ademhalingsproblemen. Ik had op dat moment helemaal geen overgewicht trouwens.

Toen ik vorig jaar tijdens de eerste lockdown weer veel meer ging wandelen (inmiddels wel veel overgewicht) merkte ik dat het ademhalingsprobleem me echt in de weg zat. Ik ging naar de huisarts, echt een drempel, en zij lachte me nog net niet uit. Ze zei dat KNO-artsen er niet op zaten te wachten om zomaar te opereren en ik eerst wat aan mijn gewicht moest doen. Gelukkig was ik bijdehand genoeg om te zeggen dat mijn dikke buik niet op mn neus drukte waardoor hij scheef is komen te staan en heb ik aangedrongen op een doorverwijzing. Eenmaal bij de KNO-arts werd ik serieus genomen en inmiddels staat er een operatie gepland.

Situatie 2

In het najaar van 2020, toen ik op mijn zwaarst was, kreeg ik plotseling last van hartkloppingen. Na zelf wat huis- tuin- en keukenfoefjes te hebben toegepast, is de ambulance gekomen om mijn hartslag weer normaal te krijgen. Drie kwartier later ging het weer ok. Na overleg met het ziekenhuis hoefde ik niet mee en pakten de ambulancebroeders al hun spullen weer in. Geschrokken als ik was vroeg ik hoe dit zomaar kon gebeuren bij een vrouw van 32. Het antwoord lag voor de hand: “Mevrouw, u weet vast zelf wel dat overgewicht niet heel gezond is.” Vooral de toon deed me veel. Alsof ik hen met mijn overgewicht weghield bij een ernstiger probleem, iemand die het wel verdiende om eerste hulp te ontvangen.

Omdat ik nog wel gecheckt moest worden, werd er een afspraak gemaakt bij de afdeling cardiologie. De dagen daarvoor bouwde de stress bij mij flink op en ik bereidde verschillende scenario’s voor in mijn hoofd. Wat als ze dit zeggen, wat als ze dat zeggen? Na uitvoerig onderzoek bleek dat ik een aangeboren hartritmestoornis heb en dat dit verholpen kan worden. AANGEBOREN. Dat betekent dat gewicht geen enkele rol speelt. Maar dat heb ik zelfs in de maanden erna veel mensen uit moeten leggen. En opnieuw werd ik eenmaal onder behandeling van specialisten wel kundig en met alle vriendelijkheid geholpen.

Situatie 3

Na twee burn-outs waren mijn darmen flink van slag. Ik kon geen appels eten, dan was het rennen naar de pot, maar at ik patat, dan was er niets aan de hand. Al snel kreeg ik het label Prikkelbare Darm Syndroom. De huisarts gaf me vezelzakjes en daarmee zou het wel beter gaan. Maar het ging niet beter. Toen ik ook migraineaanvallen kreeg, kreeg ik zware medicatie voorgeschreven. Dat maakte mijn darmen niet rustiger, want die afvalstoffen deden mijn lichaam geen goed.

Op een gegeven moment ging ik een patroon herkennen tussen voeding, migraine en pds. Alleen bij het eten van bepaalde voedingsmiddelen, kreeg ik migraine en vervolgens een pds-aanval, of een pds-aanval die resulteerde in migraine. Dat kon toch geen toeval zijn? De huisarts verklaarde me voor gek en ik moest vooral proberen af te vallen om het lichaam rustiger te maken. Na wat zelfonderzoek kwam ik bij een diëtiste terecht voor een fodmap-dieet om erachter te komen wat de aanvallen triggert. In het voorgesprek gaf ik aan dat ik wist dat ik overgewicht heb en ik de gezondheidsrisico’s daarvan kende, maar dat ik voornamelijk wilde focussen op stabiliteit en goed werkende organen.

Door het fodmap-dieet wist ik wat de aanvallen triggerde en welke producten ik beter kon mijden. Opvallend genoeg waren dat juist gezonde producten: producten met sorbitol, zoals appels, avocado’s, perziken, nectarines, kersen, etc. Volgens de diëtiste was ik klaar en moest ik voornamelijk focussen op afvallen. Dat bracht me in de war, want als ik van appels ziek werd en van patat niet … wat moest ik dan eten om af te vallen?

De jaren die volgden waren een enorme strijd om een goed eetpatroon te vinden (zonder diëtiste). Ik kwam alleen maar aan en kreeg vitamine- en mineraaltekorten. Daarnaast heeft het me mentaal gesloopt, wetende dat je niet goed voor jezelf zorgt, maar ook geen energie uit voeding haalt. Begin dit jaar, 135 kg schoon aan de haak, ben ik naar een alternatieve eetcoach gestapt. Dat wordt niet vergoed, want voeding is geen exacte wetenschap. Inmiddels zorg ik veel beter voor mijn lichaam. Ik leer nu wat bij mijn lichaam past en hoe ik met voedsel-intoleranties toch een gezond weekmenu kan maken. Dat is wat die diëtiste jaren geleden had moeten doen in plaats van me naar huis te sturen met het advies: eet maar geen appels meer en probeer af te vallen.

Wat ik door de jaren heen als dikke vrouw geleerd heb is dat je vooral zelf onderzoek moet doen naar mogelijke oorzaken van je klachten. En hierop moet je doorvragen bij de huisarts tot je de zorg krijgt die je nodig hebt, ook als die meteen over je gewicht begint. Het baart me zorgen dat vooral assertieve en hoogopgeleide mensen daardoor de zorg krijgen die ze nodig hebben. Terwijl dikke mensen over het algemeen genomen al sterker in hun schoenen moeten staan in de maatschappij van tegenwoordig. Je zou je juist bij een zorgverlener veilig moeten voelen om een intiem verhaal te delen. In plaats van nog eens een keer vechten voor een plekje in een systeem waar dikke mensen niet gezien worden.

Zorg mijden uit angst om niet serieus genomen te worden

Als chronisch ziek dik persoon is dikfobie voor mij inmiddels zo normaal geworden, dat ik zorg ben gaan mijden uit angst om niet serieus genomen te worden. Twee jaar geleden ging ik naar de huisarts nadat ik tijdens mijn horeca-baan, waar ik lange tijd recht stond, last begon te krijgen van hielspoor. Hij zei dat dit puur met mijn gewicht te maken had en dat ik maar moest afvallen. Diezelfde huisarts zei dat de enorme bult die ik op mijn bil heb als gevolg van interne bloedingen door een flinke smak die ik maakte op een betonnen trap, ook het resultaat was van mijn gewicht. “Dikke mensen genezen gewoon minder snel.” Twee jaar later heb ik de bult nog steeds en durf ik niet terug te gaan, maar telkens als ik hem opmerk blijft het een herinnering aan het vetfobe medische systeem. Dat maakt me verdrietig.

Ook bij de psychiater heb ik een nare ervaring gehad. Na een diagnostisch traject las ik in een dossier dat er over mijn uiterlijk was opgeschreven dat ik een ‘stevige vrouw’ ben. Ik snap niet wat dat ook maar met iets te maken heeft.

Opmerkingen bij de kinesist

Ik had een gebroken voet en moest daarvoor naar de kinesist. Ik kwam er voor de eerste keer, ze bekeek mijn pasfoto en zei: “Amai! Jij bent ook veel bijgekomen precies.” Waarop ze verderging dat afvallen toch de beste manier was om mijn voet snel te laten genezen. Haar advies was dan ook om mijn voet goed te laten rusten en er zeker niet op te steunen, maar dat vorderde natuurlijk helemaal niet. Daarna ben ik naar een andere kinesist gegaan die nooit een opmerking heeft gemaakt over mijn gewicht. Hij was ook van mening dat ik beter net meer bewoog en pas toen is mijn voet goed beginnen genezen …

Geen verwijzing naar de gynaecologe

Ik ging naar de dokter omdat ik al 1,5 jaar maar om de 4 maanden ongesteld word. Ik dacht eerst dat het geen zin had om naar de dokter te gaan, want ik heb verschillende keren een slechte ervaring gehad met onze mannelijke dokter. (Ik heb last van mijn schildklier en hij stelde dat ik te weinig bewoog, hoewel dat niks met de schildklier te maken heeft, maar goed).

Ik wilde dus al niet meer naar die mannelijke dokter, dus ben ik naar een vrouwelijke dokter gegaan en met haar ben ik lang in gesprek geweest. Het eerste wat ze vroeg: “Heb je een kinderwens?” Ik ben net 23 en net een nieuwe studie begonnen, dus nee, ik heb nu geen kinderwens. Waarop de dokter antwoordde: “Oke, dan stuur ik je niet door naar de gynaecologe.” Daar was ik verbaasd over. Na een paar minuten zoeken op het internet (had ik zelf natuurlijk ook al gedaan) was haar conclusie dat het kwam door mijn overgewicht dat ik niet zo regelmatig ongesteld ben.

Ik weet dat dit een optie kan zijn, maar het idee dat ze niet verder zoekt of een onderzoekt start en het dan meteen op mijn overgewicht gooit, was heel vervelend. Ik ging er absoluut niet weg met een fijn gevoel. Zou ook niet zo snel meer teruggaan voor een eventueel volgend probleem …

Schoolarts enkel geïnteresseerd in afvallen

In de 3de klas van de middelbare school kregen we een gezondheidscheck bij de schoolarts. Ik had eigenlijk wel genoeg dingen die ik met de schoolarts wilde bespreken, vooral mentale problemen. Ze bleef echter iedere keer terugkeren naar mijn gewicht en als het dan uiteindelijk ging over mijn mentale problemen, dan wees ze er steeds weer op dat ‘al mijn problemen vast en zeker kwamen door mijn onzekerheid over mijn gewicht’. Na het gesprek stelde ze voor om nog een keer af te spreken om mijn voortgang met het afvallen te bekijken, terwijl ik niet per se wilde afvallen. Later bleek dat zij met mij ieder halfjaar een afspraak had gepland om mijn gewicht in de gaten te houden, terwijl ik eerst dacht dat die afspraken gepland werden voor mijn mentale problemen.

Drempel om zorg te vragen enorm verhoogd

De neuroloog die een lumbaal punctie bij mij moest uitvoeren om mijn hersendruk te meten vanwege mijn IIH en daarin faalde, gaf aan dat dit kwam omdat ik te dik was. Terwijl ik op YouTube een instructiefilmpje had gezien van de ingreep die gedemonstreerd werd op een dik persoon om mijzelf voor te bereiden. De aandoening zelf werd door hem ook steeds gewijd aan mijn gewicht, hoewel ik in meerdere onderzoeken heb gelezen dat dit niet klopt. Hij wilde hier niets van weten en werd zelfs gepusht om een maagverkleining te ondergaan. Dit heb ik uiteindelijk niet gedaan en ik ben in remissie gekomen zonder af te vallen. Ik hield vertrouwen in mijn genezingsproces en heb zo het plaatsen van een shunt kunnen voorkomen.

Vorig jaar kreeg ik ernstige hoofdpijnklachten. Ik ben toen voor de zekerheid op controle geweest bij een collega van hem, omdat ik niks meer met hem te maken wou hebben. Gelukkig was er niks aan de hand. Wel kreeg ik een hele preek over mijn gewicht van deze collega. Ik gaf aan dat ik dat niet fijn vond. Ik was net bevallen! Ik was erg verdrietig en ze bleef maar doorgaan. Het was vreselijk. En het heeft voor mij de drempel om zorg te vragen enorm verhoogd. Ik vind het erg lastig om naar een zorgverlener te gaan omdat ik mij vaak niet serieus genomen voel en het alleen maar om mijn gewicht draait.

Extreme reactie op muggenbeet omdat je te dik bent

Mijn huisarts neemt mij nooit serieus. In de afgelopen jaren heb ik veel last gehad van muggen. Als ik gestoken word door een mug (maar ook andere insecten) krijg ik daar een heftige reactie op met vochtophopingen en ontstekingen. De laatste keer voordat ik naar de arts ging, was ik zó ziek van een muggenbult dat ik uiteindelijk huilend naar de huisartsenpost ben gegaan. Dit was niet de eerste keer dat de reactie zo heftig was, maar ik werd steeds naar huis gestuurd met de opmerking: “Je bent te dik, daardoor is alles niet goed. Ga maar gewoon koelen, dan gaat het vanzelf wel over.” Inmiddels ben ik een aantal jaar verder en had ik gelukkig een invaller die mijn klacht wel serieus nam. Ik blijk een allergie te hebben voor muggen en dat komt heel weinig voor, maar nu heb ik er gewoon medicatie voor en ben ik met respect behandeld.

Zonder oplossing naar huis gestuurd

Ik bezocht een gynaecoloog (in opleiding) vanwege overmatig bloedverlies. Ze vertelde dat een hormoonmedicijn zou kunnen helpen, maar weigerde om dat te geven omdat het gevaarlijk zou zijn i.v.m. overgewicht. Ik moest eerst maar afvallen en dan konden we verder kijken. Ik schrok er zo van dat ik geen medicatie kon krijgen voor mijn probleem omdat ik te dik was en realiseerde me pas later dat ze mij zonder oplossing naar huis gestuurd had.

"In de concentratiekampen zaten geen dikke mensen"

Opmerkingen over mijn gewicht in de zorg heb ik meermaals gekregen. Ik heb een huisarts gehad die zei: “Dik zijn staat je niet, het hoort niet bij jou.” Een orthopeed die zei dat het kwaad al geschied was i.v.m. kraakbeen in de knie NADAT ik toendertijd 23kg was afgevallen. Maar het naarste wat ik ooit gehoord heb, is toen ik een hernia had en de neuroloog tegen me zei dat overgewicht ook niet handig is. Toen ik reageerde dat ik afvallen moeilijk vond, zei hij letterlijk: “Ik zeg altijd maar zo, in de concentratiekampen zaten geen dikke mensen.”

Onbehandelde klachten blijken schildklierproblemen te zijn

Ik ben 22 jaar en ging al van mijn 16e tot mijn 20e naar de dokter met verschillende klachten (moe, hoofdpijn, weinig energie, etc.). Mijn klachten werden altijd geminimaliseerd of op mijn gewicht gestoken. Er werd jarenlang telkens gezegd dat mijn BMI te hoog was, dat ik te zwaar was, dat ik gezonder moest eten en meer moest bewegen. Vorig jaar ging ik naar een andere dokter. Zij nam mijn klachten wel serieus en onderzocht mij. Uiteindelijk bleek dat ik hypotheroïdie had (een afwijking aan mijn schildklier – te weinig schildklierhormoon), waardoor alle energie die ik had, naar mijn metabolisme ging (wat je schildklier normaal gezien overneemt).

Misselijk worden is goed, want dan kan je niet te veel eten

Ik zit vanwege chronische depressieve klachten bij een zorginstelling. Ik ben onlangs veel aangekomen (mede door medicatie) en worstel ermee om mezelf te accepteren zoals ik nu ben. Tijdens een gesprek met een psychiater kreeg ik medicatie voorgeschreven waar je erg misselijk van kan worden. De psychiater zei: “Dat is voor jou alleen maar fijn, toch? Dan kan je tenminste niet zo veel eten.” Side note: ik eet ontzettend slecht en krijg met moeite überhaupt één fatsoenlijke maaltijd op een dag weg.

"Je bent wel dik, hè?"

Na me flink verdraaid te hebben, kwam ik terecht bij een vervangende huisarts. Ik stapte binnen en het eerste dat de man na het voorstellen zei, was: “Je bent wel dik hè?” Daarmee was de toon voor het consult gezet.

Je krijgt geen lucht meer? Komt omdat je dik bent

Ik was ongeveer 20 jaar oud en merkte dat ik sinds een paar dagen ontzettend kortademig was. Op een gegeven moment ging ik hiermee naar de huisarts en gaf aan dat ik sommige avonden geen lucht meer kreeg en met paniek en rochelen net het nodige beetje zuurstof naar binnen kon werken. De dokter vertelde me doodleuk dat dit kwam doordat ik te dik was, al dat vet zou wel op mijn longen drukken waardoor ik geen lucht meer kreeg. Ontzettend logisch in haar ogen. Ook nadat ik vertelde dat ik al jaren op hetzelfde gewicht zat, bleef ze bij deze conclusie.

Het probleem werd erger, waarna ik nogmaals naar de huisarts ben gegaan. Ze vertelde dat ik moest afvallen. Enkele dagen later ben ik bijna gestikt in mijn slaap, heeft mijn vriend de ambulance gebeld en bleek ik een zeldzame ontsteking tussen mijn longen en mijn keel te hebben die per direct met antibiotica behandeld diende te worden. Als de arts me direct serieus had genomen, had dit duizenden euro’s bespaard in ziektekosten. Gotta love healthcare.

Spoedkeizersnede door ondermaatse behandeling

In het ziekenhuis werd ik tijdens mijn zwangerschap en bevalling continu behandeld als een tijdbom. Na mijn laatste controle zei de gynaecoloog dat ze dan maar hoopte dat ik natuurlijk zou bevallen. “Want opereren moeten we niet willen in jouw geval.” Uiteindelijk heeft ze alles tijdens de bevalling zo geforceerd dat het alsnog uitdraaide op een spoedkeizersnede.

Preek over zwangerschap bij een hoog BMI

Toen ik bij de gynaecoloog kwam om mijn spiraal te laten verwijderen, stak ze gelijk van wal over de risico’s van een zwangerschap bij een hoog BMI. Ze deed er nog een schepje bovenop toen ik eenmaal in de beugels lag en ze van tussen mijn benen vandaan vroeg of ik niet gewoon een gastric bypass-operatie zou laten doen.

Toch nóg maar een keer een suikertest doen

Tijdens mijn zwangerschap heb ik meerdere keren de beroemde suikertest opnieuw moeten doen. Ondanks dat mijn waarden prima binnen de norm waren, bleef de gynaecoloog er maar op hameren dat ze toch nóg een keer extra wilde testen …

Ontstoken galblaas door gebrek aan onderzoek

Ruim een jaar lang heb ik koliekaanvallen gehad i.v.m. galstenen. Steeds als ik met dezelfde klachten bij de huisarts kwam, kreeg ik te horen dat het aan mijn eetpatroon moest liggen. Pas toen ik een keer bij de huisartsenpost kwam, stelde de arts daar een goede diagnose. Mijn galblaas bleek tegen die tijd al flink ontstoken te zijn.

"Van slappe tieten wordt niemand gelukkig"

Ik was met een vriendin bij een kliniek voor een maagverkleining voor haar, en ze werd meteen een borstvergroting aangesmeerd voor erna, want van ‘slappe tieten’ daar werd niemand gelukkig van. Body shaming x 100.

Fietsen en afvallen bij een mogelijk scheurtje in de meniscus

Ik moest als 14-jarige naar het ziekenhuis voor mijn knie die ik had bezeerd. Het was erg druk en mijn vader die mee was kon niet onmiddellijk een parkeerplaats vinden, dus ik ging alleen het ziekenhuis in. Eerst moest er een foto gemaakt worden. Daarbij zat een man heel hard in mijnn knie te drukken omdat hij zogenaamd niet kon zien waar mijn knieschijf zat. Ik zag anderen op een afstand naar me kijken en lachen.

Toen ik bij de arts aangekomen was, had ik een gesprek dat meteen over mijn gewicht ging. Toch twijfelde hij over de foto, want dat was mogelijk een scheurtje in de meniscus, en liet hij een andere arts meekijken. Die komt binnen en vraagt mij nog voordat hij in de ruimte is: “Hoe komt het dat jij zo dik bent? Weet je wat we doen? Jij gaat maar naar arts X die jou eens flink gaat laten fietsen! En die weet ook alles van afvallen!” Daar stond ik dan als 14-jarige … Beschaamd, verdrietig en met een zere knie. Ik vraag me nog altijd af of het iets minder gemeen en grof was gegaan als mijn vader erbij geweest zou zijn …

Handpijn op je 36e is normaal als je dik bent

Mijn huisarts zei dat handpijn normaal was en dat mijn hand gewoon oud en dik is. Ik was 36 toen. Vorig jaar heb ik de diagnose artrose gekregen, maar ik moest er wel erg op aandringen.

Geen grondige testen, want gewicht zal wel de oorzaak zijn

Ik wou mij laten onderzoeken naar MCAS en kwam terecht bij het Erasmus. Daar deden ze geen onderzoeken voor MCAS maar voor mastacytosis, dus logischerwijs kwam daar niets uit. Ik was al jaren zoekende naar een goede allergoloog die mij kon helpen. Ze zeiden dat ik geen MCAS had en gaven aan dat mijn reacties kwamen omdat ik dik was en bedlegerig. Ik ben nog niet officieel getest, maar krijg er nu medicatie voor die helpt en ik heb ook een allergoloog die wel goed allergieën onderzocht heeft en er een hoop bij mij gevonden heeft. Maar dat was dus pas nadat het zo erg werd dat mijn gezicht geregeld opzwol.

Ook met fibromyalgie moet je blijven fietsen

Ik heb de diagnose fibromyalgie. Dit werd op een gegeven moment zo erg dat ik niet meer kon fietsen en daarmee dus niet meer zelfstandig voor mezelf kon zorgen. Nadat ik uitbehandeld was op de pijnpoli in het ziekenhuis, weigerde mijn arts een aanvraag voor een scootmobiel goed te keuren omdat, in haar woorden, “dat een doodvonnis zou zijn op mijn gewicht”.

Toen ik uitlegde dat ik sowieso al niet meer kon fietsen, ik nu nergens heen kon, en een scootmobiel in die zin juist uiteindelijk meer beweging zou stimuleren, was ze het daar niet mee eens. “Je bent te dik., ik vind dat je gewoon moet blijven fietsen,” was het antwoord waarmee ik uit haar kantoor vertrok. Gelukkig had ik andere verklaringen van o.a. een andere huisarts en een revalidatiecentrum, waardoor ik uiteindelijk alsnog mijn scootmobiel heb gekregen.

Dik? Dan zou je geen kinderen moeten krijgen

Ik vertelde aan de huisarts dat ik overwoog om ongeveer binnen 1,5 jaar te gaan proberen om zwanger te worden. Ik wilde graag weten of ik op een gegeven moment eerder een echo zou mogen krijgen in verband met twee eerdere miskramen. In plaats daarvan ging de consultatie verder over hoe zij vond dat ik geen kinderen moest krijgen op mijn gewicht en of ik mij wel bewust was van alle gevaren. Ze vond dat ik eerst moest gaan afvallen voor het überhaupt te proberen.

Geen diagnose voor lipoedeem, maar wel het advies om af te vallen

Ik ben altijd al dik geweest en ik heb daar zelf geen problemen mee. Mijn benen zijn altijd dikker geweest dan de rest van mijn lichaam. Ze deden pijn (zeker als ik ze stootte), waren snel vermoeid en onregelmatig. Ik wou hiervoor een afspraak maken bij mijn huisarts, maar eerst moest ik een foto van mijn benen mailen. Daarop kreeg ik het antwoord op dat er niks te zien was en dat ik maar moest afvallen, en dat ze wel een verwijzing konden maken naar een diëtist.

In die tijd liep ik stage als doktersassistente in een huisartsenpraktijk en had ik zelf al wat onderzoek gedaan. Ik wist dat het niet niets was, want het was toch te gek dat ik deze klachten al had op mijn 16e en nu (op mijn 19e) nog altijd.

Na de vakantie van de huisarts kreeg ik een afspraak en tot dan moest ik maar paracetamol nemen en afvallen. Tijdens de afspraak vertelde ik mijn klachten en dat ik dacht dat het lipoedeem was. Ik kreeg te horen dat ze die diagnose niet wou stellen, maar dat ik wel de diagnose adipositas kreeg: ernstig overgewicht. Er kon wel een verwijzing komen naar de podotherapeut, maar dan moest ik de steunkousen die ik daar kreeg wel zelf betalen.

De podotherapeut vertelde mij later dat huisartsen erg huiverig zijn om de diagnose lipoedeem te stellen, omdat er nog geen juiste behandeling bestaat die vergoed wordt door de zorgverzekering. Een hele hoop vrouwen krijgen te horen dat ze maar moeten afvallen, terwijl ze eigenlijk een chronische aandoening, zoals bijvoorbeeld lipoedeem, hebben.

Afvallen voor chronische verkoudheid

Ik weet nu dat ik chronisch verkouden ben, maar als kind was ik dat ook al. Ik had er veel last van en voornamelijk de keel- en oorpijn waren ondraaglijk. Als ik daarmee naar de dokter ging, werd er standaard eerst voorgesteld dat ik vooral toch eerst moest gaan afvallen. Pas toen ik 17 jaar was (en er al dik 10 jaar last had) werden mijn amandelen geknipt.

Blauwe plekken na een echo

Nadat ik een aantal menstruaties geskipt had, ging ik naar de dokter die zei dat het waarschijnlijk door mijn dik-zijn kwam. Na aandringen werd er toch een echo ingepland. De gynaecoloog zei dat een buikecho bijna onmogelijk zou zijn vanwege mijn gewicht. Vervolgens duwde ze zo hard met het echo-apparaat op mijn buik dat ik er blauwe plekken van had. Er kon uiteindelijk geen uitsluitsel gegeven worden over waarom ik een aantal menstruaties had geskipt.

Vanaf je 7e op dieet

Op advies van de dokter sinds mijn 7e levensjaar onder dwang sporten en op dieet. Dat stopte pas toen ik op een leeftijd zat waarop ik kon protesteren.

Als je dik bent, zal je wel slaapapneu hebben

Vanwege ernstige nachtmerries en slaapwandelen ging ik naar de huisarts. Ik ging er eigenlijk al van uit dat ze een apneu-onderzoek wilde doen vanwege mijn overgewicht, wat ze inderdaad ook voorstelde. Ik draag een smartwatch waarmee mijn zuurstof, hartslag, snurken, diepe slaap goed gemeten wordt en ik weet zelf heel goed dat ik geen apneu heb. Ik heb haar dat allemaal uit, maar daar was ze niet in geïnteresseerd. Ze dacht dat zuurstofgebrek kon leiden tot nachtmerries en er waren genoeg mensen die geen idee hadden hoe vreselijk ze snurkten of hoe vaak ze stopten met ademhalen. Ik ben uiteindelijk akkoord gegaan omdat ze zei dat dit onderzoek noodzakelijk was om verwezen te kunnen worden.

Nadat ik een nacht met een meetinstrument geslapen had, moest ik terugkomen om de resultaten te bespreken. Er was niets vreemds of zorgwekkends uit de resultaten gekomen qua snurken, hartslag of stoppen van ademen – wat ik zelf natuurlijk al wist. Ik kreeg een verwijzing. Toen ik de spreekkamer uitliep, zei ze op de valreep (met verbaasde stem): “Het ligt toch niet aan je gewicht, wat ik wel had verwacht!” Ik denk er nog steeds over na om een gesprek hierover aan te gaan, maar ik vind het ook lastig.

Betere info op Instagram dan bij een arts

Er werd tegen mij gezegd dat ik PCOS heb en dat ik eerst 10% van mijn gewicht moest verliezen als ik kinderen zou willen. Ik woog 85 kg en was enorm aangekomen door het onevenwicht in mijn hormonen, maar gewicht verliezen ging niet gemakkelijk omdat mijn lichaam gewicht aanmaakte als ik niet at. Later kwam ik erachter dat ik geen gluten en lactose mocht, dankzij een dokter op Instagram …

Knie uit de kom, dus neem maar een maagverkleining

In 2019 ben ik gevallen, waarbij ik zwaar letsel heb opgelopen aan mijn knie. Die was uit de kom en alles eromheen was afgescheurd. Nog voor mijn operatie kwam de orthopeed langs en zei: “Het is beter als je zo snel mogelijk een maagverkleining neemt, want sporten zit er niet meer in voor je en je moet wel afvallen.” Euhm, beste man, mijn knie zit los en jij begint over een maagverkleining? Zullen we dit misschien eerst even fiksen?

Schildklierproblemen? Toch maar afvallen!

Toen ik 9 was, ben ik door mijn ouders op dieet gezet. Mijn schildklier werkt te traag, maar het verkeerde hormoon verstoort dit waardoor ik geen medicijnen kan krijgen. Mijn toenmalige huisarts gaf jarenlang daarna overal de schuld aan mijn overgewicht: gekneusde enkels of gescheurde enkelbanden door het korfballen was allemaal door het overgewicht. Altijd moest ik ‘maar gaan afvallen’. Ook van de gynaecoloog die PCOS vaststelde en bij wie mijn schildklierprobleem bekend was, moest ik ‘maar gaan afvallen’ als ik ooit kinderen wil gaan krijgen. Pas bij een fysiotherapeut die mij behandelde voor hoofdpijn werd er geconstateerd dat ik niet KAN afvallen, doordat mijn hormonen volledig van de baan zijn. Dat was de eerste keer dat ik in de zorg geaccepteerd werd.

Hogere premie voor overlijdensrisicoverzekering

Ik moest voor een overlijdensrisicoverzekering een onderzoek ondergaan bij een arts, want ja, als je dik bent moet je blijkbaar onderzocht worden. De arts begon met een vragenlijst. Eén vraag was bijvoorbeeld: ‘Sport je weleens?’ Waarop de arts zelf al ‘nee’ invulde. Ik corrigeerde dat door te zeggen: “Jawel, drie keer per week.” Waarop de arts weer zei: “Oh, toch wel?!”

Na de vragenlijst moest hij bloed prikken. Al vele malen is er, vaak zonder problemen, bloed geprikt bij mij maar deze arts had onwijs veel moeite. Hij gaf de schuld aan mijn ‘dikke armen’. Ik gaf de schuld aan zijn bibberende handen.

Uiteindelijk heb ik een klacht ingediend over deze arts. Ik kreeg bericht terug dat het hen erg spijt en dat ze met de arts in gesprek zullen gaan. Hoe dat is afgelopen weet ik niet, maar ik heb wel mooi het advies voor een hogere premie gekregen.

Afvallen als 'oplossing' voor alles

Tijdens mijn studententijd in Maastricht had ik een huisarts die letterlijk bij elk bezoek en bij elke klacht de link met gewicht legde, of het nu keelpijn, bronchitis of menstruatieklachten waren, altijd was het ‘maar je moet ook wel afvallen’. Ik werd daar heel verdrietig van. Ik durfde pas na 2 jaar daarover te klagen en over te stappen naar een andere huisarts.

Ongepaste opmerking na een miskraam

Toen ik een miskraam had gehad zei de arts dat ik natuurlijk ook wel veel meer kans had omdat ik te zwaar ben. Dat ik beter maar eerst kon gaan afvallen.

Geen behandeling, want niets te zien op de echo

Bij een echo voor galstenen konden geen galstenen gezien worden doordat ik dik was. Een echo werkt dan niet goed. Na vier enorme pijnaanvallen ontmoette ik eindelijk een dokter bij de eerste hulp die zei: “Ik weet zeker dat het galstenen zijn.” Na een operatie bleek dit ook zo te zijn. Maar de eerste drie dokters hebben mij dus telkens zonder hulp en met veel pijn naar huis gestuurd.

Opmerking van de gynaecoloog

Bij vaginale klachten voor onderzoek naar de gynaecoloog gaan en de opmerking krijgen: “Ja, maar je bent ook wel erg dik, hè.” Ik snap nog altijd niet wat het met elkaar te maken had.

Denigrerende opmerkingen tijdens een suïcidale crisis

Ik heb al lange tijd last van suïcidale gedachten en neigingen en soms zit ik in crisis. Afgelopen jaar moest ik weer naar de crisisdienst en daar werd mij slaapmedicatie voorgeschreven omdat ik niet goed kon slapen. De psychiater gaf mij uitleg over de het middel en vertelde mij dat een van de bijwerkingen is dat je minder eetlust hebt. Hij wierp een blik op mij en glimlachte. “Dat is in jouw geval niet zo erg”, zei hij. Ik wilde mezelf van kant maken en meneer vond het nodig om denigrerende opmerkingen over mijn gewicht te maken. Ik wist niet hoe snel ik de ruimte moest verlaten.

Twee maanden op de wachtlijst, vijf minuten in de spreekkamer

Zorg krijgen van artsen was altijd al lastig, maar tot deze keer was het zonder echt grote gevolgen gebleven. In veel zaken heb ik zelf onderzoek moeten doen, zelf een diagnose moeten stellen, en zelf een behandeling moeten ontwikkelen. Dat lukte me nu niet.

In het kort: ik had van een cliënt een trap tegen mijn knie gekregen, waardoor ik veel pijn had. Maar ik werk in de zorg en was nog even door blijven strompelen, mezelf vertellend dat het wel over zou gaan, en artsen me toch niet zouden helpen. En toen verdraaide ik die knie en kon ik helemaal niet meer lopen. Ik moest toch echt naar de dokter.

Twee maanden en drie doktersbezoeken later (met advies om af te vallen, oefeningen van de fysio, etc.) was er nauwelijks verbetering, dus heb ik gewacht tot mijn huisarts met vakantie was en ben ik naar de vervanger gegaan. Hoera, ik mocht naar het ziekenhuis! Daar werd ik gelukkig serieus genomen. De orthopeed vermoedde dat mijn meniscus gescheurd was en bestelde foto’s en een MRI. Hij vertelde mij zelfs nog dat hij de MRI in het andere deel van het ziekenhuis zou boeken, omdat die beter geschikt was voor dikke mensen.

Toen ik bij hem terugkwam, heeft hij zijn diagnose bevestigd. Hij gaf echter ook toe dat hij niet ervaren en kundig was in het opereren van dikke knieën en durfde het niet aan. (ik waardeer hierin wel zijn eerlijkheid; veel artsen hebben dit, maar draaien dan de schuld naar de patiënt.) Ik vroeg wie dit dan wel zou kunnen doen en kreeg een doorverwijzing naar een ziekenhuis met een goede naam, en veel ervaring op het gebied van lastige, defecte knieën.

Daar hield het sprookje op. Bijna twee maanden op de wachtlijst. Vijf minuten in de spreekkamer. Ik liet me overdonderen en ging braaf op de weegschaal staan, hoewel er geen weegschaal voor nodig is om te zien dat ik dik ben. “Als u afvalt, zult u wellicht minder last van uw knie hebben.” Met die woorden werd ik nog net niet midden in mijn gezicht uitgelachen en uit de spreekkamer geknikkerd door een jonge arts in opleiding. Twee dagen voor kerst ook nog. Na de ‘feestdagen’ ben ik nog één keer terug geweest naar mijn huisarts die mij, wederom, een maagamputatie probeerde aan te praten.

Ik heb nog contact gezocht met veel ziekenhuizen en kreeg steeds dezelfde boodschap, met andere bullshit redenen. “Maar kom vooral praten over een maagverkleining.” Het risico voor een kijkoperatie aan een knie is te groot, maar een grote operatie aan een redelijk vitaal orgaan daarentegen … Ik ga het gewoon niet snappen, denk ik.

Ik kon ook niet terug aan het werk. Ik was nachtzuster in een verpleeghuis en dat is erg lastig als je nauwelijks kunt lopen. Ik heb het geluk gehad een andere baan te vinden net voordat ik ontslagen werd. Maar mijn leven is danig veranderd nu ik nog maar kleine stukjes, met krukken, kan lopen. Het had zo niet nodig geweest.

Dit was drie jaar geleden. Sindsdien heb ik geen arts meer gezien. Ik kan me er niet toe zetten me nog een keer bloot te stellen aan zo’n behandeling.

Ondermaatse behandeling bij eetstoornissen

Ik ben op dit moment onder behandeling voor een eetstoornis. Mijn diagnose is BED – binge eating disorder. Ik herken mezelf hier totaal niet in en heb dat al meerdere malen aangegeven. Ik heb namelijk niet de (grote, niet te stoppen) eetbuien die hierbij horen. Mijn eetstoornis is veel genuanceerder dan dat: ik heb lange periodes van restrictie waarin ik superveel afval. Dat beeld past meer bij atypische anorexia/bulimia (atypisch omdat ik niet het ondergewicht hebt wat daar zogenaamd “bij hoort”). Maar ik ben dik en heb ook eetbuien, en dus heb ik, volgens het behandelcentrum, BED.

Iedere drie maanden moet ik een vragenlijst invullen, de EDE-Q. Dat is een vragenlijst die ontworpen is in 2003 (toen de wetenschap vond dat dikke mensen sowieso nog geen eetstoornissen hadden), specifiek voor dunne mensen. Een van de vragen die daarin staat is: Voel je je weleens dik? Ehm, ik BEN dik, dus wat moet ik daarop antwoorden? Ik heb hierover een klacht ingediend en kreeg als antwoord: “Ja, dit is nu eenmaal de standaard vragenlijst en we gaan dit niet aanpassen, maar je zou ervoor kunnen opteren om deze niet meer in te vullen.” Met andere woorden: alle dikke mensen met een eetstoornis krijgen een minder goede behandeling omdat we geen zin hebben om een vragenlijst te maken die voor iedereen passend is.

Vervolgens wordt er gewerkt met BMI, wat superschadelijk is voor dikke mensen met een eetstoornis: je bent nooit goed genoeg, je kan het nooit goed doen en je wordt ook nooit beter als je herstel aan je BMI zou liggen. Ook moet ik iedere twee weken op de weegschaal staan. Mijn gewicht herstelt, wat in mijn geval ‘afvallen’ betekent. De weegschaal is voor mij een enorme trigger, het kan namelijk nooit goed zijn: als ik ben aangekomen, doe ik het fout, als ik gelijk gebleven ben, heb ik mijn best niet gedaan en als ik ben afgevallen, heb ik gedieet. Dat is wat de eetstoornis tegen me zegt.

Als ik “als mezelf” de eetstoornis probeer uit te bannen op de weegschaal, dan triggert het een gevoel van ‘wat heb ik mezelf aangedaan?’ en word ik geconfronteerd met het feit dat ik mezelf moet vergeven. Wat echt niet makkelijk is. Misschien lukt dat me wel nooit. Dubbele faal. Die weegschaal is dus niet helpend voor mijn herstel, maar het is een voorwaarde van de behandeling, ook dat je kijkt naar het getal.

Om de twee à drie maanden heb ik ook een afspraak bij mijn regiebehandelaar en de arts. Zij hameren er iedere keer op dat ik moet afvallen omdat ik te zwaar ben, wat mijn eetstoornis trieert. Telkens wanneer ik bij een van hen geweest ben, heb ik een terugval. Dan ga ik weer in ‘dieetmodus’ en eet ik te weinig. Om dat er vervolgens weer aan te eten als ik bij de diëtiste geweest ben (die niet op gewicht gefocust is), omdat ik dan weer gezond ga eten, wat mij vervolgens weer wordt aangerekend als ‘je doet het niet goed’. En zo blijf ik aan de gang …

Ik krijg van hen het gevoel dat ik niet volledig mag en kan herstellen omdat ik dik ben (en dat voorlopig ook wel ga blijven, gewichtsherstel of niet). Ik krijg het gevoel dat ze me niet vertrouwen als het op mijn lichaam aankomt en dat ik minder waard ben dan dunne mensen. En dat is nou net de hele crux van het herstel van een eetstoornis: dat je jezelf en je lichaam leert vertrouwen, dat je het wél waard bent, ongeacht hoe je eruitziet. Die constante vetfobische boodschap is heel zwaar om mee om te gaan. Ik heb al een eetstoornis, ik ging ervan uit dat mensen die in dit vak zitten niet zo vetfobisch zouden zijn en beter zouden weten. Boy, was I wrong.

En het rotte is dat er in Nederland niemand in het eetstoornissenvak is die weet wat HAES is of die niet met BMI werkt of met afvallen. Mijn diëtiste vertelde dat het moet van de verzekering: ik moet afgevallen zijn na de behandeling, want anders doet het behandelcentrum het niet goed en kunnen ze hun financiering verliezen. Heel verdrietig en stigmatiserend – dit MOET echt veranderen. Er zijn zoveel mensen met eetstoornissen die onbehandeld blijven door dit soort praktijken.

Gelukkig heb ik wel een fijne therapeut bij wie ik helemaal mezelf mag zijn, heb ik ook een goede band met de diëtiste (die eigenlijk HAES is, maar dat zelf niet weet), en voel ik me volledig geaccepteerd in systeemtherapie. Maar het blijft aan me knagen dat een deel van het behandelteam zo vetfobisch is en mij (onbewust) op de tweede plek blijft zetten omdat ik dik ben.

Vetfobische zorgverleners

Ik kamp al jaren met een eetstoornis. Na mijn zwangerschap werd dit zo erg dat ik 30 kilo afviel op minder dan een jaar tijd. Een van de gevolgen hiervan was dat ik vage misselijkheidsklachten kreeg. De misselijkheid kwam op de raarste momenten heel heftig opzetten en het enige wat hielp was op mijn rechterzij liggen en wachten tot het weg zou gaan.

Gelukkig nam mijn huisarts me serieus en heeft die me laten onderzoeken op galstenen. Die had ik, en ik had er ook last van. Ik heb eerst nog met de osteopaat en de mesoloog geprobeerd en die zeiden beiden alleen maar dat ik goed bezig was met (niet) eten … Dat werkte dus niet, maar ik durfde ook niet goed naar het ziekenhuis. Tot ik een gal-aanval kreeg. Ik werd eerst hevig misselijk, toen ging ik gal spugen en daarna begon de pijn. Ik lag te kronkelen op de grond en kon helemaal niks.

Met mijn man naar de spoed, waar ik wel serieus genomen werd, maar het niet erg genoeg ingeschat werd. Ik werd met een spuit morfine en een recept voor diclofenac weggestuurd en moest maandag dan maar naar mijn eigen huisarts. De volgende dag leek het goed te gaan, tot in de avond. Weer hetzelfde, maar nu nog veel heviger, heftiger overgeven. Weer naar de spoedpost, weer werd ik niet doorverwezen naar de EH. Ik kreeg weer morfine en het advies: “Maak vooral een afspraak bij de huisarts.”

De huisarts heeft me natuurlijk naar de chirurg gestuurd en daar kon ik, wonder boven wonder, twee dagen later terecht. Een aardige co-assistent nam me daar serieus en beaamde meteen wat alle huisartsen ook al zeiden: ontstoken galblaas die eruit moet. Toen kwam de chirurg zelf. Die bekeek me en werd boos op de assistent: “Mevrouw, u heeft vast last van maagzuur. We gaan u niet opereren, u moet eerst een afspraak bij de MDL-arts maken.“

Ik was zo geschokt dat ik niet wist wat te zeggen. Achteraf was ik zó boos en heb ik mijn eigen huisarts gebeld en gevraagd om een tweede opinie. Dat werd meteen voor me geregeld en een dag later kon ik terecht in een ander ziekenhuis. Daar werd ik onmiddellijk geholpen door de chirurg die me serieus nam. Bloedwerk afgenomen en de operatie werd ingepland voor twee weken later.

Een week later zat ik voor een afspraak bij de anesthesist. Ik vertelde haar dat ik aan het afvallen was en dat het een paar kilo kon schelen tijdens de operatie. Waarop zij antwoordde: “Oh wat goed! Nou, die galblaas weegt ook zo’n 300 gram, dus na de operatie ben je ook weer meteen afgevallen en daarna kan je niet goed eten, dus dat gaat nog wel wat kilo’s schelen!” Op dat moment, full on in mijn eetstoornis dacht ik: YES! Nu denk ik: WAT?! Het is goed dat een orgaan uit mijn lichaam wordt gehaald omdat ik dan nog meer afval?! Wie bedénkt het nu om dat te zeggen?

Tijdens de pre-op zei de verpleegkundige ook nog even: “Oh, jij hebt vast een ontstoken galblaas? Want de kenmerken daarvan zijn: female, fat and 40.” (Ik ben geen 40). Toen dacht ik: ok, ik moet nog meer afvallen, want ik wil niet nog zieker worden.”

In ieder geval, mijn galblaas ging er een week later uit. Die was chronisch ontstoken en had ik één week later geopereerd moeten worden, dan was het waarschijnlijk niet gelukt omdat de ontsteking dan te erg zou zijn en de kans op overlijden te groot. Bovendien zat er ook een galsteen in mijn galweg, waardoor alles verstopt raakte en mijn lichaam mijn eten niet goed kon verteren. Daar kwam dus de misselijkheid van.

Hulde aan de chirurg van ziekenhuis nummer twee en hulde aan mijn huisarts. Maar de rest van de zorgverleners waar ik mee te maken kreeg krijgen allemaal -10 punten.

Een oorontsteking omdat je dik bent

Ik kwam bij de huisarts met oorontsteking. Hij zei dat ik daar vatbaar voor was omdat mijn lichaam uit balans was door mijn overgewicht. En vroeg of ik mij wel realiseerde dat mensen op straat mij nastaarde door mijn uiterlijk.

COVID? Nee, astma omdat je te dik bent

Het is augustus 2020 wanneer ik long COVID oploop. Na maanden tobben kom ik vlak voor kerst dan eindelijk bij de longarts terecht, omdat mijn klachten aanhielden na een maand doodziek te zijn geweest. Pijn op de longen, benauwd, veel hoofdpijn, langdurige verhogingsmomenten. Het werd een zeer onplezierig consult met een en al oordeel, waarbij ook nog eens alles voor mij werd bepaald en ingevuld.

Samengevat: ik denk dat de longarts wel 15 keer voor mijn voeten gegooid heeft dat ik gewoon te dik ben. Geen moment zijn de klachten waar ik voor kwam besproken – volgens hem was het astma omdat ik te dik ben (ik heb al 25 jaar astma, wat ik hem overigens dire keer opnieuw heb moeten zeggen). Zijn hele focus lag op mijn dik zijn en al mijn klachten werden veroorzaakt door mijn dik zijn.

En mijn klachten die aan COVID gerelateerd waren? Oh, dat kwam omdat ik geregeld langs een Douglas of ICI Paris zou lopen (ook al zijn de winkels dicht, kom ik daar nóóit en heb ik daar nooit eerder last van ervaren) én omdat ik een kat had. Maar dan nog was het geen COVID hoor, het is astma want ik was dik. Fijn, zo’n arts.

Ik had zoiets denigrerends en schofferends vanuit medische specialisatie nog nooit eerder meegemaakt. En toen kwam ineens de mededeling dat de longarts mij wilde voordragen voor een maagoperatie. Dat was het moment dat ik weg wilde: met een bloedonderzoek (dat overigens goed was) op zak heb ik de kamer verlaten. Ik moest nog terugkomen, maar dat ik heb geweigerd.

Om zo behandeld te worden, dat deed wat met me. De benadering, de continue bejegening, … Ik koppelde het terug aan de huisartsenpraktijk die het gelukkig serieus nam en begreep dat ik niet meer terug ging. Zij zouden de zorg weer overnemen.

Ik praatte er hier en daar ook over met derden, maar dan kreeg ik te horen dat ik niet zo kritisch moest zijn, want dan zou ik nooit hulp krijgen. Nee, dan moet je het maar gewoon accepteren dat je zo beledigd of behandeld wordt? Dat is een station welke ik allang ben gepasseerd. Of ik zou het allemaal wel verkeerd begrepen hebben en nou ja, ik was nou eenmaal te dik. Iedereen oordeelt en veroordeelt, maar niémand die je vraagt naar het verhaal erachter! Niemand.

Liever een mentaal ongezonde dan een dikke moeder

Na een lang traject van zelfacceptatie en het onder controle krijgen van mijn eetstoornis ben ik eindelijk oke met mijn lijf. Maar nu kom ik niet in aanmerking voor donorzaad om moeder te worden vanwege mijn overgewicht. Gevolg: starten met diëten. En voilà .. terug is mijn eetstoornis. Liever een mentaal ongezonde toekomstige moeder dan een zowel lichamelijk als mentaal gezonde moeder. Ik kan weer opnieuw beginnen. Dit speelt zich nú af.

Niet tevreden? Zoek dan maar een andere dokter

Ik ging naar de huisarts omdat ik in een jaar 37 kilo aankwam, terwijl er niks veranderd was in mijn beweeg- of voedingspatroon. Ik maakte me hier best zorgen over, want heel normaal is dat niet.

De eerste keer dat ik ging, kreeg ik een doorverwijzing naar de diëtist, bewegingsdeskundige en een eetstoorniskliniek (ik heb een verleden met eetbuienstoornis, maar daar was ik al zeker 4 jaar vanaf). Na een half jaar (en inmiddels in totaal 41 kilo aangekomen) ben ik weer naar de huisarts gegaan, omdat ik verder onderzoek wilde naar hormonen etc. en het mij mentaal ook niet lekker zat. Die wilde mij geen nieuwe doorverwijzing geven omdat ik eerst maar aan de slag moest met de eerdere doorverwijzingen. Ik was nu “maar” 4 kilo aangekomen, dus het ging toch beter? Daarop heb ik gezegd dat het voor niemand normaal is om 41 kilo aan te komen in 1,5 jaar tijd, dat ik me niet serieus genomen voelde en er graag met een andere huisarts over wilde spreken.

De volgende dag kreeg ik een brief waarin vermeld stond dat ik te ver weg van de praktijk zou wonen en dat de dokter niet met spoed zou kunnen komen als dat nodig was, blablabla … Het kwam er dus op neer dat ik een andere huisarts moest zoeken. Ik ben hier heel boos en verdrietig over geweest. Alsof mijn gezondheid er niet toe doet. Daarna ben ik bij een heel fijne en lieve huisarts terecht gekomen die me wel serieus nam.

Een hernia gaat vanzelf wel over als je genoeg afvalt

Vanaf mijn 19e had ik een rughernia en bij elke dokter waar ik kwam, was niks anders de oorzaak dan mijn overgewicht. Mijn ouders en halve familie hebben ook een hernia gehad en zijn bijna allemaal heel slank, maar bij mij lag het aan mijn overgewicht. Dus moest ik eerst maar proberen af te vallen zodat het vanzelf over zou gaan.

Na 7 jaar, 5 MRI’s en 7 pijnblokkade-injecties in mijn rug ben ik uiteindelijk geopereerd na constant helse pijn. Er is 15 cm weefsel en een hernia die bijna zo goed als helemaal tussen de ruggenwervel uit was geduwd uit m’n rug gehaald. “Misschien komt het ook doordat je een ruggenwervel hebt die niet helemaal recht loopt.” Ach, bedankt jongens! Dat wisten ze 7 jaar geleden al, maar niemand die het toegaf.

Emotioneel trauma oplossen met een dieet

Jarenlang heb ik last gehad van de gevolgen van emotionele mishandeling en dus van trauma. Hiervoor ging ik naar de ggz, waar mij eigenlijk altijd werd verteld dat ik maar moest afvallen, want dan zou ik beter in mijn vel zitten, beter over mijzelf denken en dan zouden mijn problemen weg zijn …

Amandelen laten weghalen? Goed, want dan kan je twee weken niet eten

Een paar jaar geleden had ik chronisch last van keelontstekingen, waarbij mijn amandelen zo dik waren dat ik ’s nachts stopte met ademen. Ik ben daarvoor meerdere malen naar de dokter geweest, die aangaf dat het wel slaapapneu móést zijn vanwege mijn overgewicht. Toen ik na 2,5 maanden oververmoeid en zwak aanklopte, was het volgens de dokter gemakkelijk te behandelen met een antibioticakuur. Twee kuren van elk twee weken later was er nog steeds geen verbetering. Na smeken hebben ze de keelamandelen eruit laten halen. De dokter gaf daarbij aan dat ik twee weken niet kon eten, maar dat dat eigenlijk wel goed zou zijn voor mijn lichaam …

Afgewezen voor een overlijdensrisicoverzekering vanwege gewicht

Mijn eerste overlijdensrisicoverzekering is afgewezen op mijn gewicht. Ze hadden informatie opgevraagd bij de longarts vanwege mijn astma. Ik had ook een kopie gevraagd van de verstuurde informatie. Toen werd mijn verzekering afgewezen en kreeg ik het dossier van mijn aanvraag terug. Daaruit bleek dat de longarts me in een van die papieren een vetzuchtig persoon had genoemd. Vandaar dat ik afgewezen was. Dat papiertje zat er in mijn kopie niet bij … Toen ik aan de longarts aangaf wat er gebeurd was, zei ze: “Ja, je bent toch ook een vetzuchtig persoon.” Mijn huisaankoop was hierdoor bijna niet doorgegaan.

Geen hulp voor betere medicijnen, wel om af te vallen

Ik heb het syndroom van Tietze. Dat is een vorm van reuma aan het kraakbeen van de ribben. In de winter is de pijn soms echt niet te verdragen en leef ik op ibuprofen. Dankzij een groep lotgenoten wist ik dat er nog veel meer andere en betere medicijnen zijn die helpen tegen de pijn. Hiervoor ben ik naar de dokter gegaan.

Het was al erg genoeg dat ze zei dat het niet kon dat ik er in de winter meer last van had dan in de zomer, maar ze wilde me ook niet helpen aan betere medicijnen. Dit vond ze niet nodig. Wat wel nodig was, was dat ik zou afvallen, dan zou ik er minder last van hebben. Aan betere medicijnen ging ze me echt niet helpen, maar ze wilde me wel helpen om af te vallen. Ze was namelijk zelf ooit dik geweest, dus het kon echt.

Ik ben huilend weggelopen, omdat ik me niet gehoord en geholpen voelde. Ik zal nooit betere medicijnen krijgen en leef nog steeds op ibuprofen.

Trauma van de schoolarts

Ik heb echt een trauma van de schoolarts. Moest altijd in mijn ondergoed gewogen worden en als klein meisje naar de lijn kijken die voor iedereen uit liep. Ik heb daardoor als kind al enorme diëten gedaan.

Blaasontstekingen: geen oorzaak gevonden, maar toch best wat afvallen

Als (volle) tiener had ik aan de lopende band blaasontstekingen. Reden voor nader onderzoek, maar de uroloog kon niks vinden. Na afloop van het onderzoek, terwijl ik nog op mijn rug lag, zonder slip, klopt Meneer De Dokter op mijn deels blote buik: “Daar mag ook wel wat vanaf hè? Is natuurlijk niet goed voor je.”

Nou, daar lig je dan. Kwetsbaar. Halfnaakt. Tienermeisje dat al een zeer negatief zelfbeeld heeft. Oudere arts. Jonge coassistent ernaast. Ik kon wel door de grond gaan. Pas jaren later kwam het besef hoe ver die man zijn boekje te buiten ging.

Ben uiteindelijk door een holistische studie tot de conclusie gekomen dat mijn blaas- en nierproblemen door onderdrukte boosheid kwamen. En dus niet direct door mijn gewicht. Sterker nog, die onderdrukte boosheid zorgde al heel vroeg voor een eetbuistoornis. Maar daar heeft sinds mijn zesde jaar geen enkele arts of diëtist aandacht aan besteed. Mijn overgewicht kwam door mijn gebrek aan discipline. Ik moest gewoon minder eten. Yeah, right.

Pas 3 jaar geleden ben ik op eigen initiatief via de huisarts op een pad gekomen van hulpverleners die niet oordelen op gewicht en alleen de klacht aanpakken (in mijn geval de eetbuistoornis). Sindsdien ben ik een stuk weerbaarder als er iemand een negatieve opmerking over mijn gewicht maakt.

Ik voel me te kwetsbaar om terug te gaan naar de gynaecoloog

Bij de gynaecoloog, juist voor mijn sterilisatie, moest ik op de weegschaal gaan staan. Ik was blijkbaar te dik voor mevrouw: “Zou je daar eens niet wat aan gaan doen? Dat is echt veel te veel!” Ze heeft mijn sterilisatie gedaan en nu durf ik niet meer naar een gynaecoloog, want daar voel ik me te kwetsbaar.

“Dáár moet ook wat vanaf!”

Ik ben naar een reumatoloog gestuurd. Na het onderzoek begon ze een preek over waarom ik fibromyalgie had. En toen kwam het vingertje omhoog, wees ze naar mijn buik en verhefte ze haar stem: “Dáár (wijzend naar mijn buik) moet ook wat vanaf!” Ik was helemaal van mijn melk, geschoqueerd en verdrietig.

Risicovolle procedure zonder overtuigende aanleiding

Anderhalf jaar geleden belandde ik op de eerste harthulp. Meteen werd er gezegd dat ik waarschijnlijk een hartinfarct had gehad gezien mijn gewicht en vroegen ze hoe ik het zo ver had laten komen. Tijdens de week in het ziekenhuis werd er 10 kg vocht uit me gepompt. Diverse onderzoeken wezen niks uit en dus werd er, als noodgreep, een hartkatheterisatie gedaan. Een procedure met risico’s, maar de artsen waren ervan overtuigd dat mijn aderen verstopt zouden zitten gezien mijn gewicht. Mijn aderen bleken brandschoon. Daarna wilden ze een MRI doen van mijn hart, maar dat was (dachten ze) onmogelijk omdat ik niet in de scanner zou passen. Ik paste prima in de scanner en ook uit dat onderzoek kwam niks naar voren. Dus werd ik naar huis gestuurd met een zak medicijnen en het advies voor een maagverkleinende operatie.

Zo’n jaar later bleek uit genetisch onderzoek dat ik twee aangeboren hartziektes heb die dit alles verklaren. Maar elke keer dat ik naar de cardioloog ga, krijg ik nog steeds als eerste opmerkingen over mijn gewicht, terwijl ik nagenoeg elke dag sport en gewoon gezond en matig eet (maar dat wordt niet geloofd).

Te kleine MRI-scanner voor been

Na een val van de fiets bleef ik last hebben van mijn knie. Ik kreeg een doorverwijzing voor de orthopedie. Toen ik een afspraak maakte, gaf ik op voorhand al aan dat ik overgewicht heb, maar daar niks over wilde horen, want ik kwam voor knieklachten na een val. Uiteraard is al dat gewicht niet goed voor je knie, maar dat hoef ik niet extra te horen.

De orthopeed was zeer vriendelijk en begon niet over mijn gewicht. Maar er moest een MRI gemaakt worden en bij die afspraak bleek dat ze geen rekening hadden gehouden met mijn omvang, want mijn been paste niet in de speciale been-MRI. Dat vond het röntgenpersoneel heel vervelend, want dat was lastig enz., en uiteindelijk moest ik weer naar huis zonder MRI. Een week later moest ik dan door de gewone MRI en wilden ze een knie-steun eromheen zetten … die niet paste, uiteraard. Ik moest er dan maar gewoon in en hopen dat ’t lukte, want de opnames zouden wel niet zo goed worden. Uiteindelijk was de MRI wel ok en konden ze zien dat er vocht in de knie zat na een scheurtje. Maar ik voelde me de hele tijd heel erg opgelaten en vol schaamte.

“De baby krijgt wel genoeg binnen, zo te zien”

Zwanger van mijn 1e kind ging ik met 12 weken naar de verloskundige in het ziekenhuis. Vanwege medicijngebruik moest ik onder begeleiding van de gynaecoloog staan. Kotsmisselijk, duizelig en onzeker ging ik naar de afspraak. Ik hoopte op fijn advies van de verloskundige in het ziekenhuis, maar het werd een grote teleurstelling.

Ik zat nauwelijks op de stoel toen ze mij vroeg waarom ik mijn medicijnen nog gebruikte en niet wat anders was gaan gebruiken. Vervolgens vroeg ze of ik niet beter eerst wat had kunnen afvallen en deed ze lacherig over mijn vragen over mijn extreme misselijkheid en duizeligheid. “Dat hoort erbij en de baby krijgt wel genoeg binnen zo te zien.” Ik moest maar een biscuitje eten …

De echo via de buik was vervolgens zeer pijnlijk en ze ging extra hard duwen om het te kunnen zien. Niet heel tof als je net zwanger bent.

Bij 15 weken was mijn bloeddruk een klein beetje verhoogd en moest ik maar bloeddrukverlagers gaan slikken, want ik was zo dik en mijn bloeddruk zou tijdens de zwangerschap stijgen, wat niet goed was voor de baby. Achteraf gezien heb ik tot aan de geboorte met een veel te lage bloeddruk rondgelopen. Nou ja, lopen … op bed liggen, want ik kon niet staan, zo duizelig was ik. En nog steeds extreem misselijk.

Bij elke controle kreeg ik te horen dat ik me niet moest aanstellen en dat ik meer moest doen aan mijn conditie, want ik moest ook nog bevallen, hoor! Alsof ik dat niet wist of wilde, maar door de combinatie van bloeddrukverlagers en niet kunnen eten, kon ik dat niet. Maar de verloskundige, verpleging en gynaecoloog namen ’t niet serieus.

Niet de ervaring die je wilt hebben als je voor het eerst zwanger bent en van vriendinnen hoort hoe zij ’t ervaren bij een gewone verloskundigenpraktijk. Dat had ik ook zo graag ervaren …

Uitstel van doktersbezoek door negatieve ervaringen

Door allerlei negatieve ervaringen stel ik een bezoek aan de huisarts of het ziekenhuis uit tot het echt niet meer kan. Dat leverde me begin dit jaar een zware bloedvergiftiging op die ik bijna niet heb overleefd. Aanleiding was een koperspiraal die al lang verwijderd had moeten worden, maar dat durfde ik niet. Uiteindelijk ontstond er een abces rond de eileiders. Het is nu augustus en mijn lichaam is nog niet hersteld.

“Jij moet zwijgen en luisteren naar mij!”

Een aantal jaren geleden moest ik een uitgebreid hartonderzoek laten doen. Mijn cholesterol, aders en alles erop en eraan waren eigenlijk perfect (enkel een aangeboren hartritmestoornis), maar de cardioloog kon het precies niet verkroppen dat ‘zo’n dikke’ geen hoge cholesterol en zo had. Die begon me een echt onbeschofte preek te geven over hoe tam ik wel was dat ik mezelf zo liet gaan en zooooo dik was (ik woog toen 74 kilo, by the way). En toen ik er beleefd tegen inging zei die gewoon: “Zwijgen moet gij doen en luisteren naar mij!” En dan staan ze versteld dat je op den duur gewoon niet meer naar een specialist wilt gaan.

Anesthesioloog raadt een maagverkleining aan

Ik zou in het ziekenhuis een behandeling krijgen aan mijn baarmoeder. Hiervoor moest ik ook bij de anesthesioloog langs. Tijdens het onderzoek of ik gezond genoeg was voor de operatie begon zij ineens dat ik een eens moest nadenken over een maagverkleining. Dit had ik totaal niet verwacht. En wist hierdoor ook niet goed mee om te gaan. Achteraf was ik erg boos en had hierdoor ook minder vertrouwen in haar.

“Een enorm dikke vrouw die mijn kamer binnen kwam”

In een verslag van de arts in het ziekenhuis las ik “wat ik toen zag was een enorm dikke vrouw die mijn kamer binnen kwam” (alsof ik een monster was). Uit het hele verslag sprak duidelijk zijn afkeer voor mensen met overgewicht. Nog steeds draag ik bij iedere ingreep de titel ‘zieke obese vrouw’, wat al niet fijn aanvoelt. Waarom niet gewoon mijn gewicht of desnoods BMI erbij?

Ontwijkend gedrag van verplegend personeel

Op de intensive care lag ik bijna twee dagen met een overvolle blaas. Ik was toen extreem zwaar en voelde duidelijk dat het verplegend personeel mij ontweek, ondanks dat ik regelmatig op de rode alarmknop had gedrukt.

Gegeneerd door de verpleegster

Na een abces operatie lag ik ’n paar dagen in het ziekenhuis. Op een ochtend vroeg ik ’n verpleegster om even ’n schone slip uit mijn kast te pakken. De verpleegster pakte er een, keek er uitvoerig naar en hield hem toen, zo groot mogelijk, voor zich uit terwijl ze langzaam de zaal, waar andere patiénten lagen, ronddraaide. Ik voelde me zo gegeneerd maar durfde er niets van te zeggen.

Zijn opmerking bleef door mijn hoofd spoken

Steeds als ik naar mijn huisdokter ging met rugpijn of pijn in mijn knie was het steevast de schuld van mijn gewicht en moest ik afvallen om er van af te geraken. Ook al deed ik een zware job in een supermarkt waar ik veel moest rondlopen en zware dingen heffen. Zelfs nu nog durf ik bij de dokter bijna nooit meer alles te vertellen wat ik heb of wacht ik te lang om naar de dokter te gaan uit angst dat het toch weer op mijn gewicht zal gestoken worden.

In 2011 ging ik aan de slag voor een tijdelijke job als kassamedewerker bij een stadsbestuur. Ik moest langs de arbeidsgeneesheer om te kijken of ik fysiek in staat was om deze job uit te oefenen. Zonder aanleiding of klachten begon deze arts over mijn gewicht en over hoe schandalig het was dat ik zo dik was. Ik moest verlegen zijn en was volgens hem echt ongezond en zou een maagverkleining moeten laten doen. Dit is in mijn hoofd blijven spoken en ik heb een paar jaar laten inderdaad een maagverkleining laten doen. Maar zelfs nu, 4 jaar na mijn maagverkleining, ben ik nog steeds dik.

Pijnlijke opmerkingen na een miskraam

In 2018 besloten we te gaan voor een kindje. Ik ben al mijn hele leven morbide obees, en ook toen ik een maagring had en enorm veel was afgevallen door een eetstoornis, woog ik veel te zwaar.

Mijn huisartsenpraktijk stond er achter maar al mijn hele leven vertelden mijn moeder en medische professionals me dat ik nooit op natuurlijke wijze zwanger zou worden. Vier maanden nadat ik stopte met de pil, was ik zwanger. Jammer genoeg werd het een miskraam. Alsof dat niet triest genoeg was, zei de gynaecoloog van het ziekenhuis me dat ik nooit op natuurlijke manier zwanger kon zijn geraakt, laat staan dat ik een gezonde zwangerschap zou uitdragen. Ik bracht mezelf en de foetus in gevaar. Ik moest maar een draagmoeder nemen – wat helemaal niet goed legaal geregeld is. Terwijl ik nog leegbloedde, zei hij: “Dus, wanneer zet ik de spiraal?”

Inmiddels heb ik een fantastische zwangerschap en bevalling achter de rug en ben ik mama van een gezond kindje. Maar ik heb geen dag van die zwangerschap genoten, steeds horend dat ik zou sterven of dat mijn kind het niet zou halen.

Aangeboren knie-aandoening, maar afvallen is de oplossing

Mijn knie was uit de kom geschoten en de orthopeed vertelde eerst dat mijn knie al vanaf mijn geboorte anders staat dan andere mensen, dat ik O-benen heb en dat daardoor mijn knie uit de kom was gegaan. Daarna zei hij: “Je zou natuurlijk ook wat mogen afvallen.”

Mijn gewicht wordt gebruikt als stok om mee te slaan

Ik heb bij meerdere zorgverleners meegemaakt dat mijn gewicht een stok is om mee te slaan. In de afgelopen twee tot drie jaar meerdere keren. Klachten die bij ‘slanke’ mensen uitgebreid worden onderzocht als het niet te verklaren is, worden bij mij snel op het gewicht gegooid. Ook heb ik het idee dat onderzoeken niet zo uitgebreid worden gedaan, het ligt immers aan je gewicht.

Bij klachten van vocht vasthouden zei de cardioloog op basis van een 24-uurs ecg: “Je kan je ook laten opereren.” Of toen het volgens een fertiliteitsarts zelfs onmogelijk was dat ik een menstruatiecyclus had – hij geloofde nauwelijks dat ik menstrueerde. Ik kan zo nog wel even doorgaan …

Genegeerde klachten blijken nierkanker te zijn

Ik had een tijdje allerlei vage klachten: mijn hart sloeg weleens over, ik was moe en raakte niet bijgeslapen, ik viel af zonder reden. Ik ging hier meermaals mee naar de dokter. Die vond het positief dat ik zomaar afviel en zocht er verder niet veel achter.

Toen deze dokter een tijdje uitviel, kwam ik bij een vervangende arts terecht. Die nam me vanaf de eerste minuut serieus en liet een bloedonderzoek en een echo van mijn buik uitvoeren. De volgende avond werd ik gebeld: of ik onmiddellijk kon komen. Ik bleek een heel zeldzame vorm van nierkanker te hebben. Op dag 2 zat ik op consultatie bij een gespecialiseerde oncoloog en op dag 4 liep de eerste chemotherapie al in mijn lichaam …

Echt, blijf aandringen op onderzoeken als je dokter aan je twijfelt. Of verander van arts als je je niet fijn voelt of niet serieus genomen voelt.

Een eetstoornis? Toch beginnen met afvallen, hoor!

In het najaar ging ik langs mijn huisarts voor een schimmel op mijn bovenbeen. Ik had hem al heel lang niet gezien, dus hij vroeg hoe het met me ging. In mijn dossier las hij dat ik in behandeling was bij de ggz voor mijn eetstoornis. Ik vertelde dat ik daar ben gestopt, omdat de aanpak van mijn behandelaar me niet beviel. Ik vulde dit aan met de mededeling dat ik nu in behandeling ben bij een haptonoom.

Hij bekeek me even en zei toen: “Ja maar, mevrouw, als je je eetprobleem weer een beetje op de rit hebt, moet je toch wel aan de slag gaan met afvallen. Je moet je gezondheid wel serieus nemen.” Ik keek hem aan en voelde de woede. Ik zei: “Maar meneer, vindt u mentale gezondheid dan niet belangrijk?”

Zuchtende dokter bij de bloedbank

Vandaag intake gehad bij de bloedbank. Op het formulier stond een vakje voor gewicht, maar ik weet mijn gewicht niet en wil het ook bewust niet weten. Wanneer het mijn beurt is voor de intake mag ik de wachtkamer in. We nemen de vragenlijst door en komen aan het stuk over gewicht. Ik geef aan dat ik niet weet hoeveel ik weeg. De dokter kijkt me raar aan en slaakt een diepe zucht.

De weegschaal (die maar tot 140 kilo gaat) wordt van onder het bureau vandaan gehaald. Ik geef aan dat ik voor mijn mentale gezondheid mijn gewicht niet wil weten. Oogrol van de dokter. Ik ga op de weegschaal staan en voel dat die vrijwel helemaal ‘inzakt’. Ik stap af en krijg weer een zucht van de dokter.

Tot twee keer vraagt ze me of ik mijn gewicht niet wil weten. Weer een zucht. Of ik me dan wel bewust ben van de gevaren van overgewicht? Ik geef aan dat ik gewoon sport en normaal eet. Maar zelfs als ik dat niet deed, zou dat niet moeten uitmaken.

Bijna huilend loop ik het hokje uit. Gezellig even bloed willen geven.

Meer bewegen voor de pijn in je polsen

Ik kwam geregeld bij de huisarts voor extreme pijn in mijn polsen, waar ik continu kreeg te horen dat ik te dik was, meer moest bewegen, etc. Op een gegeven moment kwam ik met dezelfde klachten bij een vervangende huisarts, die me doorstuurde naar een neuroloog i.v.m. verdenking van carpaal tunnel syndroom. Uiteindelijk bleek dat ik een spierziekte heb!

Te dik tijdens de zwangerschap

Toen ik zwanger was van de oudste had ik zwangerschapsvergiftiging. Bij iedere controle moest ik horen dat ik te dik was om te voelen hoe het met de grootte van het kindje en mijn baarmoeder was. Later bleek er niets aan de hand te zijn.

Ingebeelde pijn of een tumor van 10 cm?

In 2007, op het einde van mijn zwangerschap van mijn prachtige dochter kreeg ik rugklachten en had ik vreselijke krampen in mijn rechterbeen. Een zwangerschapshernia, werd mij verteld.

Nadat ik bevallen was, gingen de klachten niet weg. Ik ging daarom terug naar de huisarts en die vertelde me dat ik maar moest gaan afvallen. Ik probeerde dat, maar het lukte niet in verband met de rugpijn en de uitval in mijn rechterbeen. Uiteindelijk belandde ik in 2009 in het ziekenhuis, waar de neuroloog zei: “Ga eerst maar afvallen, want zo pas je niet eens door een MRI-scanner. Ja, misschien door een paarden-MRI”. Hij moest hier zelf heel smakelijk om lachen, en zijn co-assistentes ook, terwijl ik me zo klein voelde dat ik dacht: wacht maar, ik zal jullie laten zien dat dit echt iets is.

Ik viel daarna 30 kilo af door niet meer te eten, of in ieder geval echt minimaal te eten. Ik dus terug naar de neuroloog waar ik vertelde dat ik niet meer kon lopen van de pijn. Hij keek me aan en zei: “Mevrouw, het zit tussen uw oren. U verzint al de pijn.”

Inmiddels was het 2012 en ik kon echt niet meer. Ik smeekte de huisarts om een MRI-scan, maar die vond dat nog steeds niet nodig. Op een gegeven moment werd mijn huisarts weggeroepen voor een spoedgeval en kreeg ik een vervanger die mij serieus nam. Hij stuurde me door voor een MRI en toen kwam het grote nieuws: ik had een tumor in mijn rug van ruim 10 cm!

Ineens ging het snel en kwam ik bij een professor terecht die nog nooit een nare opmerking gemaakt heeft over mijn overgewicht. Maar ondertussen zit ik nu wel met de consequenties, want ik heb er een incomplete dwarslaesie aan overgehouden. Alleen maar omdat de artsen toen niet verder keken dan mijn maat 54.

Vele operaties later ben ik nu eindelijk tumorvrij, maar ik moet nog altijd huilen als ik dit verhaal vertel.

Schuldgevoel na elk consult

Ik heb al mijn hele leven overgewicht. Ik ben redelijk gezond, dus kom niet vaak bij de dokter. Maar mijn vorige arts beëindigde elk consult met de mededeling dat ik toch echt moest afvallen en kwam dan met een lijst van dingen die ik kon gaan mankeren.

Dat had als gevolg dat ik zo min mogelijk naar hem toe ging en vaak bleef lopen met pijn of ongemak, omdat ik geen zin had in dat schuldgevoel iedere keer.

Gelukkig doet mijn huidige arts dat niet. Wat een opluchting!

Onnodig hoge dosis medicatie voor diabetes

Door een aantal factoren – waaronder overgewicht, maar vooral medicatiegebruik en zwangerschapsdiabetes – had ik diabetes type 2 ontwikkeld. Ik werd daarom door de huisarts doorgestuurd naar de internist.

Toen ik daar kwam, meldde ze al direct dat ik moest afvallen vanwege diabetes en voegde daaraan toe: “Maar dat gaat je toch niet lukken.” Ze zette me daarbij op een flink hoge dosering medicatie en gaf me tegelijkertijd cholesterolverlagende medicatie. En hoewel ik wist dat mijn suikerwaardes niet heel slecht waren, had ik natuurlijk geen idee hoeveel medicatie normaal is.

Daarna werd de behandeling overgenomen door de diabetesverpleegkundige. Met haar hulp en die van een coach heb ik mijn eetpatroon flink aangepast en heb ik binnen 2 maanden de medicatie voor mijn diabetes kunnen halveren en ben ik er na 9 maanden volledig mee gestopt. En ook de cholesterol-medicatie is gestopt.

Maar veel interessanter is dat ik volgens de diabetesverpleegkundige met de helft aan medicatie had kunnen starten en dat de cholesterolmedicatie totaal overbodig was op basis van de waardes die ik destijds bij de internist had.

Pijn in je polsen? Afvallen!

Ik had een afspraak bij de huisarts gemaakt, omdat ik vreselijke pijn in mijn polsen had. Het advies: als ik zou afvallen zou het vet minder drukken op mijn pezen en spieren, en dan zou de pijn wel weer overgaan. Achteraf bleek ik carpaal tunnel syndroom te hebben …

Het zit tussen je oren

Ik begon te merken dat mijn conditie achteruit ging. Ik was ook sneller buiten adem en hoorde aan mijn ademhaling een “rochel” als ik lag. Ik vertelde dat aan mensen in mijn omgeving, maar die zeiden dat het vast te maken had met mijn overwicht.

Toen ik ook bijna niet meer kon douchen zonder buiten adem te zijn, ging ik naar de huisarts. Hij wimpelde mij af met het bekende “dat ligt vast aan je overgewicht” en vond dat de vermindering van mijn conditie tussen m’n oren zat. “Ja, dat gebeurt natuurlijk al snel als je zo dik bent.”, waren zijn woorden.

Na best lang zeuren stuurde hij me op mijn verzoek toch door naar het ziekenhuis voor een longfoto. Ik werd de dag erna met spoed terug gebeld want ik had een ernstig vergroot hart! Gelukkig was dat met medicatie snel verholpen, maar als ik niet had aangedrongen bij de huisarts had het veel ernstiger kunnen verlopen, met zelfs de dood als gevolg.

"Alleen water en brood geven, dan valt ze vanzelf af"

Ik was 12 jaar, het was in 1980 op een kleine dorpsschool in de provincie Groningen. Omdat het de laatste keer was, ging mijn moeder nog mee en werd ik helemaal onderzocht door de schoolarts. Ik was toen een mollig kind, niet eens dik, maar boven de norm wat je moet wegen voor een meisje van 12.

Ik moest op de weegschaal en ging er spontaan op staan zonder te weten hoe de arts ging reageren. Hij werd stil, keek naar de weegschaal en begon zijn hoofd te schudden: “Jaja, moeders, veels te zwaar is ze, hè.” Mijn moeder reageerde met: “Wat moet ik eraan doen? Ze eet alles al mager en vers, en af en toe moet er toch ook iets lekkers kunnen.”

Ik stond nog steeds verstijfd in mijn onderbroekje op de weegschaal te kijken en voelde me geraakt. Ik voelde daar voor het eerst een soort diepe afkeuring. De vreselijke schoolarts keek mij aan en zei letterlijk: “Zet haar maar op jullie dak en alleen water en brood geven. Dan valt ze vanzelf af.”

Ik stond verstijfd en begon erg geraakt te worden, kon mijn tranen niet bedwingen. Mijn moeder zei tegen me: “Kom, doe je kleding aan we komen hier nooit meer.” Ik ben daar helemaal overstuur vertrokken.

Nadien begon ik te beseffen: ik ben te dik en ik wil er wat aan doen. Dus de volgende maandag zat ik bij de huisarts. Daar kreeg ik mijn eerste dieet. Ik hield me er goed aan. Ik weet nog goed dat ik tijden naar de mavo ging en één bruin brood kreeg met slankie en één met rookvlees. Zat ik daar op school met meisjes die hagelslag op het brood hadden. Daar begon mijn relatie met eten, wat mag ik wel wat mag ik niet, wanneer ga ik dat eten, wanneer niet. Het straffen en belonen met eten begon hier.

Deze rotervaring met de schoolarts is bij mij ergens diep gaan zitten. Ik werd me daar voor het eerst bewust dat ik niet goed genoeg was.

"Je hebt zoveel striemen, ben je ooit zwanger geweest?"

Toen ik 16 was, had ik last van galstenen. Dat wisten we toen nog niet zeker, maar het vermoeden was er al wel en de afspraak voor een echo was al gepland.

Het was weekend en ik had weer een hevige aanval van koliekpijn. Ik ging echt door de grond en ik trok het niet meer. Daarom zijn we naar de spoedeisende hulp gereden, in de hoop dat zij iets voor mij konden betekenen.

Ik ging liggen en trok mijn shirt omhoog, zodat de dokter kon luisteren. We vertelden dat het waarschijnlijk galstenen waren en dat ik binnenkort een echo kreeg. Hij vervolgde zijn onderzoek en ik kreeg sterke pijnstillers voorgeschreven. Toen ik mijn shirt weer naar beneden trok, vroeg hij: “Ben je trouwens ooit zwanger geweest?” Ik was verbaasd en wist niet waarom hij dat vroeg, dus zei nee. Toen zei hij: “Ja, je hebt zoveel striemen, het soort wat zwangere vrouwen door hun dikke buik krijgen.”

Ik kon wel door de grond zakken. Ik wist gewoon niet wat ik moest zeggen. Ik voelde me altijd onzeker, liet nooit mijn buik aan anderen zien, maar had nooit gedacht dat ik me bij een dokter zou moeten schamen. Dat deed ik vanaf toen dus wel, en ik vermijd sindsdien alles wat met dokters te maken heeft.

Pijnlijke knieën

Ik heb al sinds mijn 15e af en aan last van mijn knieën. Daarvoor werd ik destijds door mijn huisarts doorverwezen naar een specialist in het ziekenhuis. Die specialist heeft toen helemaal geen onderzoek gedaan, hij heeft zelfs niet eens mijn knieën bekeken. Hij zag mijn postuur en zei meteen: “Val eerst al maar eens 10 kilo af, want je knieën worden overbelast met al dat overgewicht. En kom daarna maar terug als je terug een normaal gewicht hebt.”

Ik voelde me niet gehoord, belachelijk gemaakt, onzeker… En uiteraard lukte het me niet om meteen 10 kilogram af te vallen en ben ik nooit nog naar die specialist terug geweest.

Ondertussen ben ik 20 jaar ouder en sukkel ik af en toe nog steeds met mijn knieën. Onlangs stuurde mijn huisarts me daarvoor door naar de kinesist. Die onderzocht me wél degelijk en vertelde me dat ik ‘jonge-meisjes-benen’ heb: ik heb in mijn puberteit zo’n groeispurt gemaakt dat de spieren in mijn knieën niet snel genoeg konden meegroeien.

De pijn die ik nu ondervind, had voorkomen kunnen worden met rek- en strekoefeningen in mijn puberteit. Als ik toen tenminste fatsoenlijk onderzocht geweest was …

Te dik om te onderzoeken

Ik ging naar mijn huisdokter met pijn in mijn onderbuik. In plaats van me te onderzoeken stuurde hij me door naar de spoed waar ik ettelijke uren heb moeten wachten. Ik was ongerust, want als ze je naar de spoed sturen, is het meestal toch iets ernstigs! Na uren in de wachtzaal was het eindelijk aan mij. Na wat vragen van de arts en een urineonderzoek bleek dat ik gewoon een blaasontsteking had.

De reden waarom de dokter mij niet had onderzocht, kwam ik iets later te weten: op zijn doorverwijzingsbrief stond “te dik om te onderzoeken”. Wat had de omvang van mijn buik nu te maken met plassen in een potje??? Ik ben sindsdien nooit nog naar die “huisarts” teruggegaan!

Over oren uitspuiten en een hoge bloeddruk

Mijn oor was verstopt en moest uitgespoten worden, waarvoor ik bij een dokter terechtkwam bij wie ik nog nooit eerder geweest was. Ik vertelde hem wat het probleem was en mocht plaatsnemen op de onderzoekstafel.

Eerst ging hij mijn bloeddruk meten en terwijl hij zijn materiaal aan het verzamelen was, zei hij dat dit waarschijnlijk zonder problemen ging verlopen. “Maar”, vertelde hij, “het is niet volledig zonder risico, want een week geleden was er een andere patiënt hier voor hetzelfde en toen ik zijn oor uitspoot, kwam er ook bloed mee uit. Ok, geef je arm maar even, dan kan ik je bloeddruk meten … Hmmm, die is precies toch een beetje hoog.”

Ik weet niet waarom hij verbaasd was dat mijn bloeddruk hoog was net nadat hij mij had verteld dat ik misschien uit mijn oor kon gaan bloeden!

Nadat hij mijn oor uitgespoten had (zonder bloed gelukkig) ging ik aan zijn bureau zitten om af te rekenen en zei hij: “Maar je bloeddruk was wel een beetje hoog, hè, dus dat moeten we in het oog houden. Het zal wel te maken hebben met je gewicht, want dat helpt er natuurlijk niet aan.”

Alsof er echt absoluut geen andere reden kon zijn voor mijn hoge bloeddruk op dat moment, buiten mijn gewicht …

"Een maagoperatie is misschien nog wel iets voor jou"

Mijn gewoonlijke dokter was afwezig toen ik daar was voor een algemene controle en dus kwam ik bij haar collega terecht bij wie ik nog nooit een consult gehad had.

Ze stelde me enkele vragen over familiekwaaltjes en bekeek de bloedresultaten van mijn vorig onderzoek. Ze zag een getalletje dat een beetje te hoog was en zei: “Weet je, een maagoperatie zou voor jou misschien kunnen helpen.”

Ik antwoordde dat ik dat niet ging laten doen. Ze vertelde dat zij in het begin ook niet overtuigd was, maar dat de onderzoeksresultaten tegenwoordig ‘erg veelbelovend’ waren. Ik herhaalde dat ik niet geïnteresseerd was. Ze ging verder dat een andere patiënt met deze oplossing veel kilo’s wat kwijtgeraakt en zoveel gelukkiger was nu. Ik zei voor de derde (!) keer: “Ik wil dat niet.”

Ik voelde me helemaal niet meer op mijn gemak, want deze dokter wist helemaal niets over mijn leven, maar ze wist wel heel zeker dat een maagoperatie me gelukkiger zou maken?

Ze hield er toen gelukkig over op en op het einde van het consult schreef ze op een papiertje enkele dingen die we verder nog hadden besproken, terwijl ze zei: “En ik weet dat je gezegd hebt dat je geen operatie wilt laten doen, maar als je toch van gedachte zou veranderen, dan is dit de dokter die je moet consulteren. Ik zal zijn naam mee op de lijst zetten.”