Als je je af en toe op het internet bevindt, heb je waarschijnlijk vorige week de hele #rtlboulevardgate meegemaakt over dikke mensen in sportleggings. Zo niet, dan is hier een korte samenvatting: Nike plaatste in hun flagshipstore in Londen plussize mannequins met sportleggings uit hun plussize collectie. Het is een vrij beperkte collectie: in de reguliere collectie van Nike vind je bijvoorbeeld 108 leggings op Zalando, maar selecteer je op maat 50 dan blijven er nog 14 over. Maar dat terzijde; het is een begin. Wat heeft RTL boulevard hier mee te maken? Die kwamen met een item over deze leggings, waarin het er toch vooral op neerkwam dat het wel een érg overdreven dikke mannequin was en dat je – als je zo dik was – heus niet fit genoeg bent om te sporten. En als je dan toch gaat sporten, dan doe je toch liever iets wijds aan?
Dat dit niet alleen stereotyperend en stigmatiserend, maar ook discriminerend is, hoef ik hopelijk niet meer uit te leggen. Het was een klassiek voorbeeld van fatshaming: “Als je dik bent kun je je maar beter verstoppen totdat je er iets aan gedaan hebt en dun bent” – en dat op nationale televisie. Een groot deel van Nederland vond dit ook niet kunnen en het internet ontplofte. Dikke mensen mogen immers zelf weten wat ze aandoen, het was toch een mooi inclusief voorbeeld van Nike en dikke mensen sporten heus ook gewoon. Bodypositive Nederland verenigde zich met allerlei hashtags, foto’s van dikke sportende mensen, complimenten voor Nike, kritiek op de presentatrices en ga zo maar door. Prachtig toch? Ja. Maar ook: nee.
De stilte van Nike
Ten eerste heeft Nike zich niet in Nederland, noch in Engeland of een ander land, uitgesproken over de hele (social) media rel die ontstond rondom de mannequins. Ook in het thuisland van de flagshipstore ontstond naar aanleiding van een column in de nationale krant een rel rondom fatshaming. Kwam Nike met een statement dat ze inclusiviteit belangrijk vinden? Nee. Volgde er een persbericht waarin ze vertelden over de keus voor de mannequins en over plannen voor de toekomst met betrekking tot hun plussize collecties? Nee. Deelden ze in hun Instagram stories dan heel misschien gewoon wat tegengeluid van anderen? Nee. Verdienen ze alle hulde die ze krijgen? Ik denk het niet.
Sporten is geen morele noodzaak
Ten tweede zijn er inderdaad dikke mensen die sporten. Omdat ze het lekker vinden, leuk vinden, maar soms ook omdat ze het gevoel hebben dat het wel móet want anders doet de wereld alsof je als dik persoon geen bestaansrecht hebt. Je mag er namelijk wel zijn, maar alleen als je de wereld laat zien dat je er alles aan doet om vooral niet dik te zijn. De rest van de wereld wordt graag bevestigd in hun idee dat dik zijn het ergste is wat er is, want als dat niet zo is (plottwist: is het niet) dan maken ze zich al hun hele leven zorgen om niks.
Echter, er zijn ook dikke mensen die niet sporten. Die niet willen sporten (zoals ik) omdat ze het niet leuk vinden. Die niet kunnen sporten. Die het wel zouden willen maar niet durven omdat de wereld er blijkbaar dit soort meningen op nahoudt over hen. Omdat mensen in de sportschool ongevraagd advies geven, zij je met medelijden aankijken en complimenteren over het feit dat je sport (“en dat met jouw postuur, knap hoor, hou vol”). Ook al deze dikke mensen die niet sporten zijn net zo veel waard als de dikke mensen die wel sporten. Zij verdienen net zoveel respect, net zoveel ruimte. Óók als ze geen potentiële klant zijn van een plussize sportlegging collectie.
Enerzijds is de #wenermaaraan hashtag vol foto’s van sportende dikke mensen heel krachtig en zijn de mannequins een stap naar meer inclusiviteit in de sportwereld zijn. Maar toch mis ik eigenlijk gewoon de foto’s van dikke mensen die hun sportlegging gezellig gebruiken als loungewear, net als ik. Zij hebben net zoveel recht om niet gestereotypeerd, gestigmatiseerd en gediscrimineerd te worden op nationale televisie. Sporten is geen morele noodzaak. Dus ik zeg: #sportleggingopdebank.